ՆՈՒՅՆ ՓՈՑԽԻ ՎՐԱ ԿԱՆԳՆԵԼՈՒ ՄՇԱԿՈՒՅԹԸ

04.05.2011, Հայոց աշխարհ

Մեր հարցերին պատասխանում է «Ազգային միաբանություն» կուսակցության փոխնախագահ ԳԱԳԻԿ ԹԱԴԵՎՈՍՅԱՆԸ

-Ինչպե՞ս եք գնահատում իշխանություն-ՀԱԿ երկխոսության հեռանկարը։ Կարելի՞ է սա համարել «քաղաքական առողջացման» նշան կամ խոսել երկրում քաղաքական «նոր մշակույթի» արմատավորման մասին։

-Ցավոք, 2008թ. մարտի 1-ի ողբերգական դեպքերից սկսած` իշխանական քարոզչամեքենան եւ ՀԱԿ-ին սպասարկող լրատվամիջոցները ժողովրդին փաթաթեցին մի միֆ, որ Հայաստանի քաղաքական դաշտում գոյություն ունի երկու հակամարտ բեւեռ` իշխանություն եւ ՀԱԿ։ Եվ քանի որ երկրում կային բազմաթիվ կուտակված խնդիրներ, որոնք լուծում էին պահանջում, բայց ինչ-ինչ պատճառներով` թե՛ օբյեկտիվ, թե՛ սուբյեկտիվ, այդ հարցերի լուծումը ձգձգվում էր, շատերը, արագ փոփոխություններ չտեսնելով, կամա-ակամա թեքվեցին դեպի ՀԱԿ։

Այդ գործընթացը շարունակվեց շուրջ 3 տարի։ Դրան նպաստեցին նաեւ օտարերկրյա մի շարք պաշտոնյաներ, որոնք Հայաստան այցելելիս իրենց պարտքն էին համարում գնալ Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր, Էջմիածին, Մատենադարան, հետո ներկայանալ Լ.Տեր-Պետրոսյանին, եւ կարողացան արհեստականորեն ուռճացնել այդ առասպելը։

Հիմա, երբ ՀԱԿ-ը վերջնականապես սպառել է իրեն, Տեր-Պետրոսյանն առաջադրեց հայտնի երեք նախապայմանները` երկխոսության ձեռք մեկնելով իշխանություններին, ինչը նախագահն ընդունեց, եւ շատ ճիշտ արեց, որովհետեւ քաղաքական իշխանության խնդիրն է ոչ թե հաճոյանալ այս կամ այն քաղաքական ուժին, այլ պետականությունը զերծ պահել ցնցումներից, հատկապես այն փխրուն իրավիճակում, որի մեջ հայտնվել են Հայաստանը եւ տարածաշրջանը։

ԺՈՂՈՎՈՒՐԴՆԵՐԻ ՄԻՋԵՎ ՎՍՏԱՀՈՒԹՅՈՒՆԸ ՄԱՐԴԻԿ ԵՆ ՍՏԵՂԾՈՒՄ

29.03.2011, Հայոց Աշխարհ

Վերջին ժամանակներս հհշական լրատվամիջոցներում ավելի ու ավելի շատ են հայտնվում սադրիչ բնույթի, ռուսատյացությամբ լի հոդվածներ։ Ամենայն հավանականությամբ, ՀԱԿ-ի որոշակի հատվածին հանգիստ չեն տալիս բեկումնային այն նախաձեռնությունները, որոնցով ռուս-հայկական հարաբերություններում հագեցած էր անցած մեկուկես տարին։

Դրանց գագաթնակետը դարձավ Ռուսաստանի նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւի պետական առաջին այցը Հայաստան, այցի ընթացքում վեց պայմանագրերի ստորագրումը, որոնց թվում կարեւորագույն արձանագրությունը, ըստ որի՝ Հայաստանում Ռուսաստանի ռազմակայանի գտնվելու ժամկետը երկարաձգվել է 49 տարով։
Այս ֆոնին, երբ կարդում ես Հայաստանում ՌԴ դեսպանության խորհրդական Վիկտոր Կրիվոպուսկովի հասցեին հերթական զազրախոսությունը, կոպիտ զրպարտանքը, ակամա հիշում ես վերջին երկու տասնամյակի նրա բոլոր «մեղքերը»։
Լեւոնականներին հանգիստ չի տալիս այն, որ Վ.Կրիվոպուսկովի անմիջական նախաձեռնությամբ է ստեղծվել Ինովացիոն համագործակցության ռուս-հայկական կենտրոնը, որի շնորհիվ հայ գիտնականների 15 ինովացիոն նախագիծ արտադրության ուղեգիր են ստանում։ ՀԱԿ-ը, մի կողմից, քննադատում է երկրում տիրող սոցիալական վիճակը եւ միաժամանակ զրպարտում Կրիվոպուսկովին, որի նախաձեռնությամբ «Ռոսսոտրուդնիչեստվոն» միջազգային հումանիտար օգնություն է իրականացնում «դպրոցական նախաճաշեր» համաշխարհային պարենային ծրագրի շրջանակում, որն ընդգրկում է 50 հազ. հայ դպրոցականի։ Այդ ծրագրի իրագործման համար Ռուսաստանը 8 մլն ԱՄՆ դոլար է տրամադրել։

ՈՎ Է ԻՐԱԿԱՆՈՒՄ ՄԱՐԳԻՆԱԼՆ ՈՒ ՎԱՐԿԱԲԵԿՎԱԾԸ

17.03.2011, Հայոց Աշխարհ

Աշխարհի հետախուզություններում չգրված օրենք է. երբ գործակալը բացահայտվում է, ապա տիրոջ կողմից հետ է կանչվում:
Լինում են նաեւ դեպքեր, երբ գործակալները տեւական ժամանակ օտարության մեջ գտնվելու հանգամանքից հոգնած, բեզարած լինելով կամ էլ կանխազգալով իրենց ծավալած լրտեսական գործողությունների մոտալուտ ձախողումը, միտումնավոր ինքնաբացահայտվում են: Ահա նման մի իրավիճակի ականատես դարձանք Ռազմավարական եւ ազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի ղեկավար Ռիչարդի (խոսքը Ռիչարդ Առյուծասրտի մասին չէ) մեր Կիրակոսյանի պարագայում:
Վերջինս առանձնահատուկ հիվանդագին է ընդունում «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» նախագահ Արտաշես Գեղամյանի հրապարակումները: Պատճառը մեկն է. Ա.Գեղամյանի բերած փաստերին ու գնահատականներին եւ ոչ մի բան չկարողանալով հակադրել, պարոն Ռիչարդը քաջ գիտակցում է, որ իր բազմաթիվ ասուլիսներում ասվածները հօդս են ցնդում:
Եվ ահա պարոն Ռիչարդը, մոռանալով, որ ինքը օտարերկրացի է, իրեն իրավունք է վերապահում, քիթը խոթել Հայաստանի Հանրապետության ներքին գործերի մեջ, «Ազգային Միաբանություն կուսակցությանը» անվանարկելով «առավել քան վարկաբեկված ու մարգինալ», իսկ նրա նախագահության անդամ, թիվ 10 ընտրատարածքում ԱԺ պատգամավոր ընտրված Արա Սիմոնյանի ընտրությունը պայմանավորում է նրանով, որ «մարդիկ են ծեծվում, արդյունքներ են կեղծվում...»:
Երբ ծանոթացանք մեր հասցեին արված նրա այս բարբաջանքի հետ, սկզբում մտածեցինք չարձագանքել, չկարեւորել օտարերկրացու զառանցանքը, սակայն, երբ խորացանք նույն այդ Ռիչարդի մեկ այլ «սենսացիոն բացահայտման» մեջ, ապա մեր պարտքը համարեցինք տալ որոշ գնահատականներ:
Այսպես, երեկ՝ մարտի 16-ին, «Ժամանակ» թերթին «ԱՄՆ-ում Սարգսյան-Գյուլ գաղտնի հանդիպում է նախատեսված» խորագրով հարցազրույցում ուստա Ռիչարդը լրագրողի այն հարցին, թե. «Մի կողմից ԱՄՆ Պետդեպարտամենտը իր զեկույցում սուր քննադատում է ՀՀ իշխանություններին, մյուս կողմից` Օբաման հրավիրում է Սերժ Սարգսյանին Վաշինգտոն՝ մասնակցելու ինչ-որ միջոցառման: Սա մտրակի ու քաղցրաբլիթի քաղաքականության դրսեւորում չէ՞»- տալիս է յուրօրինակ մի պատասխան. «Այստեղ թվում է, թե հակասություն կա, սակայն իրականում այն չկա: Սերժ Սարգսյանը հրավիրվել է Վաշինգտոն, բայց ոչ Սպիտակ տուն: Թեեւ նա մասնակցելու է Գլոբալ միջուկային անվտանգության գագաթաժողովին, սակայն հրավերի իրական պատճառներն այլ են:
Նախ` դա կապ ունի Իրանի հետ. ԱՄՆ-ում փորձելու են համոզել, որ այս անգամ Հայաստանն Արեւմուտքի հետ միասին լինի Իրանի դեմ: Երկրորդ գաղտնի պատճառն այն է, որը ես բացառիկության կարգով կասեմ, որ ԱՄՆ-ում գաղտնի հանդիպում է նախատեսված Հայաստանի եւ Թուրքիայի նախագահների միջեւ»:

ՎԵՐՋԱՊԵՍ ԳՏԱՆ ՃԻՇՏ ԿԻՐԱՌՈՒՄԸ

25.02.2011, Հայոց աշխարհ

Երեկ երկարատեւ, հայ հասարակության մեջ տագնապ առաջացնող լռությունից հետո վերջապես տեղի ունեցավ վաղուց սպասվածը: Հանրությանը իր դարակազմիկ մտքերը ավետեց երրորդ հանրապետության ամենահամարձակ ներքին գործերի նախարարը` Սուրեն Աբրահամյանը:

Ակամայից հիշեցի ուշագրավ մի դեպք. 1990թ. ամռանն էր, երբ Լ.Տեր-Պետրոսյանը նոր էր ընտրվել Գերագույն խորհրդի նախագահ եւ ինձ` այն ժամանակ ներքին գործերի նախարարիս, հրավիրեցին նրա մոտ: Զարմանքիս չափ չկար, երբ այնտեղ տեսա Երեւանի ներքին գործերի վարչության պետի տեղակալ Սուրեն Աբրահամյանին: Հարցրի՝ դու այստեղ ի՞նչ գործ ունես, Սուրեն: Ահա այստեղ է, որ Տեր-Պետրոսյանը գրկախառնվեց եւ համբուրեց Սուրեն Աբրահամյանին, ասելով, թե Սուրենը մեր լավ ընկերն ու բարեկամն է:
Ակամայից մտաբերեցի, որ ներքին գործերի ղեկավար մարմինը մշտապես փաստում էր, որ ցանկացած խորհրդակցության մանրամասներ անմիջապես հայտնի էին դառնում ՀՀՇ-ի պարագլուխներին, իսկ որոշ դեպքերում չափից ավելի նրանց իրազեկված լինելը ունենում էր արյունալի հետեւանքներ:
Ինչը տեղի ունեցավ 1990թ. մայիսի 27-ին Երեւանի երկաթուղային կայարանում եւ Նուբարաշենի ճանապարհին: Եվ միայն այն ժամանակվա քաղաքապետ Արտաշես Գեղամյանի, ազատամարտիկ Ռուբեն Գեւորգյանի, Մանվել Քոչարյանի, Կիլիկիացի Մացոյի եւ Վարդան Հակոբյանի բացառիկ խիզախության շնորհիվ կանխվեց մեծ արյունահեղությունը: Առանց դավաճանության անհնարին կլիներ ՀՀՇ-ի նման իրազեկվածությունը: Իսկ թե ով էր դավաճանը, հստակ հասկացա 1990թ. ամռանը Տեր-Պետրոսյանի աշխատասենյակում:
Անցան տարիներ` Սուրենին Լեւոնը վարձահատույց եղավ` մարզպետ նշանակեց, գեներալի կոչում շնորհեց: 1997 թ. աշնանը, երբ Լեւոնի նավը ճաքեր տվեց, վերջինիս հին բարեկամը դարձավ լուսահոգի Վազգեն Սարգսյանի նոր բարեկամը` դավաճանելով արդեն իսկ Լեւոնին: Դա անշուշտ գնահատվեց` Սուրենը կարգվեց Երեւանի քաղաքապետ, իսկ որոշ ժամանակ անց՝ ներքին գործերի նախարար: