Արտաշես Գեղամյան. Մարդասպանների հերոսացումը, Արևմուտքի լռությունը, Իրանը և Ալիևին խամաճիկի տեղ դնողները. պատերազմը հայոց շեմին

04.09.2012, Իրավունք

Հունգարացի՛ եմ ես։ Բայց ամոթը դեմքս է այրում։

Ծանր ու ամոթ է ինձ համար հունգարացի լինելը։

Բոլորի համար փայլում է երկնակամարը։

Եվ միայն մեզ դեռ չի երևում արշալույսը։

(XIX դարի հունգարացի մեծ բանաստեղծ Շանդոր Պետեֆիի «Հունգարացի՛ եմ ես» բանաստեղծությունից)

2004թ. փետրվարի 19-ին Հայաստանի զինված ուժերի լեյտենանտ Գուրգեն Մարգարյանը, որը Բուդապեշտ էր գործուղվել ՆԱՏՕ-ի «Գործընկերություն հանուն խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում կազմակերպված անգլերենի դասընթացներին մասնակցելու համար, քնած ժամանակ կացնահարվել էր նույն դասընթացների մասնակից, ադրբեջանցի սպա Ռամիլ Սաֆարովի կողմից։ Ռամիլ Սաֆարովը կացնի 16 հարված էր հասցրել հայ սպայի դեմքին՝ գլուխը գրեթե անջատելով մարմնից։ Այնուհետև Սաֆարովը փորձել էր սպանել երկրորդ հայ սպային՝ Հայկ Մակուչյանին, բայց հանցագործությունը կանխվել էր։ Մարդասպանը Հունգարիայում դատապարտվել էր ցմահ բանտարկության՝ առանց 30 տարի ներման իրավունքի, սակայն, Բուդապեշտի դատարանի կայացրած վճռից 6 տարի չանցած, Հունգարիայի իշխանությունները Ռամիլ Սաֆարովին  Ադրբեջանին արտահանձնեցին, որտեղ նա անհապաղ ներման արժանացավ այդ երկրի նախագահ Իլհամ Ալիևի կողմից։ Ավելին, Ալիևը Սաֆարովին ադրբեջանական զինված ուժերի մայորի կոչում շնորհեց, հունգարական բանտում նստած 8 տարիների համար միանվագ աշխատավարձ տվեցին, տուն նվիրեցին... Ադրբեջանի գերագույն գլխավոր հրամանատարն ադրբեջանական բանակի զինվորներին դաս տվեց, թե ինչպես է երախտապարտ լինում այն սպաներին, որոնք կատարում են զինվորական ղեկավարության հրամանը՝ սպանել քնած հայ սպային։ Ադրբեջանի իշխանությունների լկտիությունը, նենգությունն ու երկերեսանիությունը մեզ համար նորություն չեն, բայց այս զազրելի պատմության մեջ ապշեցնում է այլ բան՝ մարդու արդար դատի իրավունքի մոլի պաշտպանների լռությունը Եվրամիության երկրներում, որի անդամն է Հունգարիան։ Մեզ համար անհասկանալի է նաև ՆԱՏՕ-ի և նրա գլխավոր քարտուղարի՝ հարգարժան Անդերս ֆոգ Ռասմուսենի լռությունը. չէ՞ որ սպանությունը կատարվել է ՆԱՏՕ-ի կազմակերպած դասընթացների ժամանակ, իսկ Հունգարիան ՆԱՏՕ-ի անդամ է։ Լռում են Եվրոպայի խորհուրդը, Եվրախորհրդարանը, ԵԱՀԿ-ն։ Եվ այնուամենայնիվ, բազմափորձ դիվանագետ, Շվեդիայի արտգործնախարար Կառլ Բիլդտն արտահայտվել է այս մասին, բայց չափից ավելի պոլիտկոռեկտ ձևով։ Նա իր Թվիթերում այսպես է մեկնաբանել հայ սպային սպանողին ներում շնորհելու որոշումը. «Տարօրինակ որոշում են կայացրել Ադրբեջանում մի մարդու ներում շնորհելով, որը հայի է սպանել Հունգարիայում։ Օրենքի գերակայությունը պետք է պաշտպանվի»։ Ուստի, շատ տեղին ու ժամանակին այս մասին արտահայտվեց Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության Անկախության օրվա  առիթով իր շնորհավորական ուղերձում. «Վերջին օրերին մենք վկան եղանք սահմռկեցուցիչ իրադարձության: Քնած վիճակում հայ սպային կացնահարողը ազատ արձակվեց: Այս առթիվ մենք ակնկալում ենք միջազգային կառույցների, ինչպես նաև Մինսկի խմբի համանախագահների արձագանքը»:

ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆ. ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԵՎՐԱՍԻԱԿԱՆ ՄԻՈՒԹՅԱՆ ԿԱԶՄՈՒՄ` ՀԱՐԱՎԱՅԻՆ ԿՈՎԿԱՍՈՒՄ ԿԱՅՈՒՆՈՒԹՅԱՆ ԿԱՐԵՎՈՐԱԳՈՒՅՆ ԳՈՐԾՈՆ

21.08.2012, Իրավունք

Տասն օր է անցել Հայաստանի նախագահ Սերժ Ազատի Սարգսյանի՝ Մոսկվա կատարած աշխատանքային այցից եւ Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Վլադիմիր Վլադիմիրի Պուտինի հետ բանակցություններից հետո: Մեր երկրների նախագահների հանդիպման հանդեպ հետաքրքրությունը խորացել էր նաեւ դրան նախորդող իրադարձություններով` Դաշնության խորհրդի եւ Պետական դումայի նախագահներ Վալենտինա Միխայիլի Մատվիենկոյի եւ Սերգեյ Եվգենիի Նառիշկինի, ՌԴ գլխավոր դատախազի, Ներքին գործերի նախարարի, «Ռուսական երկաթուղիներ» ԲԲԸ նախագահի Հայաստանի Հանրապետություն կատարած պաշտոնական այցելություններով: Տարատեսակ գրանտատուների (որոնք իրենք էլ գտնվում են համաշխարհային քաղաքականության հայտնի կենտրոնների խնամակալության տակ) կողմից ֆինանսավորվող էլեկտրոնային եւ տպագիր ԶԼՄ-ների արձագանքը հազվադեպորեն որքան հուզական, նույնքան էլ թունոտ-վրդովեցուցիչ էր:
Այդ հրապարակումների ճնշող մեծամասնության բովանդակությունը հանգեցվում էր այն բանին, որ Ռուսաստանն այդքան հեղինակավոր «քաղաքական դեսանտ» էր իջեցրել Հայաստան մի նպատակով` Հայաստանի եւ Ռուսաստանի նախագահների հանդիպումից առաջ ճնշում գործադրել Հայաստանի Հանրապետության իշխանության վրա, որպեսզի նրա ղեկավարությունը հակվի ընդունելու Եվրասիական միություն մտնելու որոշումը: Տարատեսակ փաստարկներ բերելով, որոնք, իբր, հաստատում են իրենց իսկ առաջադրած հիպոթեզը, բազմաթիվ հրապարակումների հեղինակներն այնուհետեւ ընթանում էին քանիցս փորձարկված սխեմայով: Նրանք միաբերան «մերկացնում» էին ռուսական իշխանությունների մեքենայությունները, որոնք ամեն գնով ցանկանում են վերացնել «Ռուսական կայսրությունը», «ԽՍՀՄ-2»-ն, «Չարիքի կայսրությունը» եւ այլն: Ի հաստատումն իրենց եզրահանգումների` բերվում էին սարսափ-մեջբերումներ, որոնք, իբր, բնութագրական են այսօրվա Ռուսաստանի համար: Դրանք վերցվում են այդ նույն ռուսական մամուլից, որն, ավաղ, լեփլեցուն է դրանցով: Հաշվարկը պարզ էր. մեր հանրապետության մամուլ կարդացող քաղաքացիների մեջ կարծիք ձեւավորել, թե հայոց պետականության վրա կկախվի ինքնիշխանությունը կորցնելու մահացու վտանգը, եթե Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը որոշում ընդունի մտնել Եվրասիական միություն: Եթե նման բան պատահի, դա, անկասկած, մեր «դեմոկրատիայի մունետիկների» կողմից կորակվի ոչ այլ կերպ, քան դավաճանություն ազգային շահերին: Նման հրապարակումներին հուզական լիցք հաղորդելու նպատակով այս ներբողների հեղինակները, որպես կանոն, իրենց հրապարակումներն ավարտում էին չպարտադրող հիշատակումներով իդեալական այն հեռանկարների մասին, որոնք սպասում են Հայաստանին ու բազմաչարչար հայ ժողովրդին ապագայում, Հայաստանի եւ Եվրամիության միջեւ Ասոցիացիայի համաձայնագրի ստորագրումից հետո: Այդ փաստարկը, դրանց հեղինակների կարծիքով, անհերքելի էր: Իսկ այդ հեռանկարի իրականությունն ամրապնդվում էր Հայաստանի եւ Եվրամիության միջեւ Ասոցիացիայի համաձայնագրի վերաբերյալ բանակցությունների փաստով, որոնք մեկնարկել էին 2010թ. հուլիսի 19-ին:

«ՄԻՆՉԵՎ ՎԵՐՋ ՉԵՆ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԻՐԵՆՑ ԲԱՐՁՐԱՑՐԱԾ ՀԱՐՑԻ ԺԱՄԱՆԱԿԱՎՐԵՊՈՒԹՅՈՒՆԸ»

27.07.2012, Իրավունք

Վերջին օրերի քաղաքական, հասարակական քննարկումների առարկա է դարձել Վանո Սիրադեղյանի վերադարձի հարցը: Բացի այն, որ այդ նպատակով ստորագրահավաք է կազմակերպվել, օրերս էլ այդ թեմայի, այսպես ասած, կրակի վրա յուղ լցրեց Հայաստանի ՆԳ նախկին նախարար, Երեւանի նախկին քաղաքապետ Վանո Սիրադեղյանի թիկնազորի պետ ՍՈՒՐԵՆ ՍԻՐՈՒՆՅԱՆԸ, ով մասնավորապես նշեց, որ Վանո Սիրադեղյանը Հայաստան կվերադառնա, երբ լինեն նպաստավոր պայմաններ` նկատի ունենալով այն հանգամանքը, որ դատական համակարգը այնպես բարելավվի, որ քաղաքացին կարողանա ապացուցել իր անմեղությունը: Նա նաեւ մի բացահայտում արեց, ըստ որի` վերջին անգամ` 2000թ. ապրիլի 3-ի լույս 4-ի գիշերը ինքն է Վանո Սիրադեղյանին տանից տարել. «Ես նրան թողել եմ Սունդուկայն թատրոնի մոտ, դրանից հետո տեղյակ չեմ` Վանո Սիրադեղյանը երկրից գնացել է, թե ոչ»: Իսկ ինքն ապահովել է միայն այն գործընթացը, որ Սիրադեղյանը տանից դուրս գա, բայց բոլորի մոտ ստեղծվի այն տպավորությունը, թե նա տանն է: Դրանից հետո Սիրադեղյանից ոչ մի լուր չի ստացվել: Ընդ որում, Վանո Սիրադեղյանն իր գլխարկը մոռացել է մեքենայում: Սուրեն Սիրունյանը նաեւ հայտարարեց, որ ՀՀՇ վարչության ներկայիս նախագահ Արամ Մանուկյանը ժամանակին կողմ է եղել, որպեսզի Վանո Սիրադեղյանին պատգամավորական անձեռնմխելիությունից զրկեն եւ ձերբակալեն: Բայց Արամ Մանուկյանը դա անմիջապես հերքեց
Սուրեն Սիրունյանը վստահ է, որ Վանո Սիրադեղյանը ողջ է եւ շարունակում է ստեղծագործել: Սիրունյանը նաեւ տեղեկացրեց, որ ինքը, որպես Սիրադեղյանի թիկնազորի պետ, երբեք չի հարցաքննվել Սիրադեղյանի դեմ հարուցված քրգործի շրջանակներում:

«ԼԵՎՈՆ ԶՈՒՐԱԲՅԱՆԸ ՇԱՏ ՕՐԻԳԻՆԱԼ ԱՆՁՆԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ Է»

17.07.2012, Իրավունք

Վերջին շրջանում ներքաղաքական իրադարձությունների հետ կապված մի քանի հարցեր ուղղեցինք ԱԺ պատգամավոր, ԱՄ կուսակցության նախագահ ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆԻՆ:

-Պարոն Գեղամյան, «Հարսնաքարի» դեպքերի հետ կապված, խորհրդարանում նախաձեռնվեց ստորագրահավաք կազմակերպել ընդդիմադիր կազմի ներկայացուցիչների կողմից, այդ թվում նաեւ այլընտրանքային ուժ ներկայացնող ԲՀԿ-ի, որտեղից ընդամենը 7 հոգի համաձայնեցին տալ իրենց ստորագրությունը: Ի՞նչ եք կարծում, արդյոք տեսակետների բաժանո՞ւմ է տեղի ունենում ԱԺ ԲՀԿ խմբակցությունում:

- Իմ կարծիքով, այսօր Հայաստանի Հանրապետության առջեւ շատ ավելի լուրջ եւ շատ ավելի պատասխանատու խնդիրներ են դրված, որպեսզի մենք ձեզ հետ միասին նման պարապ հարցերին անդրադառնանք:

- Ինչպե՞ս եք վերաբերվում ԱԺ ՀԱԿ խմբակցության ղեկավար Լեւոն Զուրաբյանի այն խոստովանությանը, որ վերը նշված ստորագրահավաքը պարզապես քաղաքական խաղի էլեմենտ էր ՀԱԿ-ի կողմից:

- Պետք է բարձր գնահատեմ Լեւոն Զուրաբյանի ազնվությունը եւ միաժամանակ դատապարտեմ ցինիկությունը: