ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ ՀԱՂԹԱՀԱՐԵԼՈՎ

15.05.2012, Հայոց աշխարհ

Փորձությունների ծանր պահերին, թերևս, դուրս են հորդում սովորական օրերին հոգուդ խորքում ծվարած զգացումները, ի հայտ են գալիս մարդկային բնավորության մինչ այդ թաքուն գծերը։ Դեպքը, որի ակամա վկան դարձա ես, միանգամայն նորովի բացահայտեց, թվում է՝ ինձ վաղուց հայտնի լեգենդար մարդու՝ Զորի Հայկի Բալայանի կերպարը։ Երեք օր առաջ, մայիսյան մի խաղաղ երեկո, նրանց տուն «այցելեց» դժբախտությունը։ Ողբերգական վթարից զոհվեց նրա փեսան՝ հիանալի բժիշկ, նրա համար հարազատ որդի դարձած Դավիթ Գասպարյանը։ Դավթի մահվան լուրն առնելուց հետո վրա հասած ծանր ժամերին Զորի Բալայանի ընկերներն ու մտերիմները, ովքեր մտովի, ովքեր էլ՝ բարձրաձայն, մի հարց էին տալիս. ինչո՞ւ է աշխարհն այսքան անարդար, ինչո՞ւ է այսքան փորձություն ծանրանում մի մարդու ուսերին։ Զորի Բալայանի կյանքի պատմությունը մեզնից յուրաքանչյուրին ստիպում է խորհել մեր կյանքի սեփական ուղու, մեր կոչման, մեր ընդհանուր հայկական ճակատագրի, անցածի ու հնարավոր գալիքի մասին։ Զորի Հայկի Բալայանը զարմանալի ճակատագրի տեր մարդ է, մարդ, որը, թվում է, իր կյանքի ամեն մի փուլում հաղթահարել է ինքն իրեն։ Լինի ծովագնացության ժամանակ, թե Ռյազանի բժշկական ինստիտուտում սովորելիս, Կամչատկայում, թե հայրենի Արցախում աշխատելիս, արդեն լեգենդ դարձած «Կիլիկիայի», թե «Արմենիայի» նավախելին, կամ էլ ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի ամբիոնից ելույթ ունենալիս, երբ, թվում է, ամեն մարդ չէր կարողանա դիմանալ այդքան հզոր հոգևոր և ֆիզիկական լարվածությանը՝ նա ոչ միայն չկոտրվեց, այլև, հակառակը, ամրացավ։ Նա անսասան ժայռի նման մարմնավորում է հայոց, ղարաբաղյան ոգու ամրությունը։ Եվ այսօր, երբ հիշողությանս մեջ արթնանում են Արցախի հերոսները, նրանցից յուրաքանչյուրի բնավորության մեջ Զորի Բալայանից մի ինչ-որ բան եմ տեսնում։

«Ինչքան էլ Լոնդոններում քարշ գաս, լրտեսության դասեր ստանաս, միեւնույն է, նույն «աբիժնիկն» ես մնալու»

27.04.2012, Իրավունք

Ինչպես հայտնի է, «Ժառանգություն» խմբակցության ղեկավար Ստյոպիկ Սաֆարյանը հրապարակավ անպարկեշտ արտահայտվել էր Արտաշես Գեղամյանի, Խոսրով Հարությունյանի եւ Հայկ Բաբուխանյանի հասցեին: Մեկնաբանության ակնկալիքով դիմեցինք «Ազգային Միաբանություն» կուսակցության փոխնախագահ, պատգամավորության թեկնածու ՍԱՐԳԻՍ ՄՈՒՐԱԴԽԱՆՅԱՆԻՆ, ով իր մեկնաբանությունը տվեց Ս. Սաֆարյանին ուղղված հորդորի տեսքով.
- Ա՛յ օտարածին,  որդը խփած  գետնախնձոր, դու  անգամ  իսկ  աթոռակին (տաբուրետկին)  կանգնես, էլի  ընկածի  տպավորություն ես թողնելու: Վերջին  շրջանում ուշագրավ մի երեւույթ է  նշմարվում.  ցանկացած չկայացած արարած, ում ներկայիս դասականներն «աբիժնիկ»  են որակում, սեփական  տարրի վրա ուշադրություն հրավիրելու նպատակով դիմում է պոռնկության պես հնագույն մի նողկալի հնարքի` շառի, այն է` պիտակավորում է ժողովրդի կողմից ընդունված եւ հարգված քաղաքական գործիչներին: Հաշվարկը պարզ է` նրա բարբաջանքը կարդացող մարդիկ իրենց զայրույթը անտարակույս կբարձրաձայնեն` խորհելով ոչ այնքան ստյոպիկ սաֆարյանի մասին, որքան բնության չար կատակների աղետալի հետեւանքների շուրջ: Ակամայից ցանկություն է առաջանում ստյոպիկի նման թշվառներին օգնության ձեռք մեկնել եւ մեծավարի հորդորել. գիտցի՛ր որդիս, ինչքան էլ Լոնդոններում քարշ գաս, լրտեսության դասեր ստանաս, միեւնույն է, նույն «աբիժնիկն» ես մնալու` ընկած մարդու տպավորություն ես թողնելու,  որն ինչքան էլ վեր-վեր թռչի, միեւնույն է լավագույն դեպքում հասնելու է Խոսրով Հարությունյանի, Հայկ Բաբուխանյանի, Արտաշես Գեղամյանի գոտկատեղից էլ մի փոքր ցածր մակարդակի: Խորհի՛ր, աղավնյակս, միգուցե դրանում ինչ-որ թաքնված իմաստ կա, կամ քո ապագայի ուղեցույց, էլ չենք ասում` ի վերուստ տրված գործնական առաջարկ: Հիշիր արջի քոթոթների հիմնական զբաղմունքի մասին, երբ արջը քնած է լինում: Բայց բոլոր դեպքերում շատ չոգեւորվես, վայն էն ա` արջը զարթնեց, արդեն շեֆիդ պարապ բարեւներն էլ քեզ չեն փրկի: Խաղաղվի՛ր, ստյոպիկ, սպանիր միջիդ հրաբուխը, որովհետեւ դրանից կրակ չի ժայթքում, այլ ընդամենը գարշահոտություն:

ЗАТКНИТЕСЬ, ГОСПОДА ПРОХОДИМЦЫ

27.04-30.04.2012, Иравунк

Объяснять что-либо аодовским вожакам – пустое дело, особенно сейчас, когда они находятся в агонии. Мы являемся свидетелями ситуации, когда интерес нашего общества к ним заметно угасает, как бы они ни пытались укрыться за вывеской «Армянского Национального Конгресса». Казалось, в 2008-м они ожили и определенная часть нашего великодушного и добросердечного народа стала даже связывать какие-то надежды с преобразившимися аодовцами. К счастью, этот мираж с каждым днем рассеивается. Предчувствуя подобный ход развития событий, АОД прибег к присущей только ему уловке, а именно: очернять, охаивать, наклеивать ярлыки на все те силы, которые не подпевают им, а молчат, даже тогда, когда на власти, особенно последних четырнадцати лет, изрыгается поток клеветы и ругани. Причем отдельные политические силы, которые как в недалеком прошлом, так и сегодня являются частью власти, под разными благозвучными лозунгами сотрудничают с АОД, предпринимают неудачные попытки избежать своей доли дискредитации, поношений и оскорблений. Фактически определенная часть старых и новых властителей, выражаясь ереванским сленгом, продают как Роберта Кочаряна, так и Сержа Саргсяна. Поистине примечательная и в то же время отвратительная картина. Глубокое рассмотрение этих вопросов является, пожалуй, темой отдельного аналитического материала. Цель предлагаемой вниманию читателей статьи состоит в том, чтобы дать краткую оценку, рассказать о том, какие необратимые потери понесла наша страна в годы правления Левона Тер-Петросяна и его духовного детища – АОД. Заранее скажу, что рассчитываю на снисходительность читателей, поскольку мне придется приводить множество статистических показателей из официальных первоисточников, которые более чем красноречиво характеризуют обвал нашей экономики в 1990-1997 гг.

Итак, согласно сборнику Национальной статистической службы, 1999г., «Этапы и особенности экономических реформ в Армении за 1991-1998 гг.» в 1990-1997 гг. был отмечен глубокий спад промышленного производства (стр.12). Если индекс общего объема промышленной продукции 1990 г. принять в качестве базового, то есть за 100%, то получится, что в 1997 году этот показатель составил всего 47% объема 1990 года, в том числе в добывающей отрасли – 22%, в электроэнергетике – 49%, цветной металлургии – 33%, машиностроении и металлообработке  – 26%, электротехнической промышленности – 11%, в станкостроительной и инструментальной – 45%, легкой промышленности – 48%, в промышленности стройматериалов – 34%. Вот, господин Левон и господа арамики манукяны, таков результат вашего монголо-татарского нашествия в годы семилетнего правления АОД.

Обвал промышленности крайне негативно отразился на внешней торговле нашей страны, мы попросту потеряли рынки сбыта местной продукции за рубежом. Восполнить эту потерю нам не удается до сих пор. Так, если в 1990 году внешнеторговый оборот Армении составлял 4 млрд 666 млн 400 тысяч долларов, из которых 2 млрд 1 млн 500 тысяч долларов приходилось на долю экспорта, то в 1997-м внешнеторговый оборот сократился более чем в 4,1 раза, составив 1 млрд 124 млн 800 тысяч долларов, а объем экспорта сократился в 8,6 раза и составил всего 232 млн 500 тысяч долларов.