ПРЕДСТОЯЩИЕ ВЫБОРЫ НАЦИОНАЛЬНОГО СОБРАНИЯ БУДУТ СУДЬБОНОСНЫМИ

05.11.2011, Айоц Ашхар

В эти дни в центре внимания средств массовой информации Армении находятся осуществляемые в стране кадровые изменения.

К сожалению, авторы многочисленных публикаций, аналитических статей и комментариев объясняют эти изменения чем угодно, оставляя в тени их стержневое значение. Между тем, если смотреть на происходящее глазами человека, обеспокоенного будущим своей страны, нельзя не увидеть и не понять, как они важны и какие далеко идущие цели преследуют.

Итак, обещание Президента Сержа Саргсяна о том, что грядущие выборы в Национальное Собрание по своей честности, прозрачности и демократичности будут беспрецедентными в новейшей истории Республики Армения, думается, не должны вызывать никаких сомнений даже у закоренелых скептиков.

Политическая дальновидность Сержа Саргсяна в этом вопросе особенно впечатляет, если учесть, что в эти дни в соседнем Азербайджане бурно обсуждают вопрос о выборе кандидата власти на пост президента этой страны. Там стоит задача, как-то: либо в очередной раз “избрать” президентом Ильхама Алиева, либо его супругу – Мехрибан Алиеву-Пашаеву.

Если намерение Президента Сержа Саргсяна о проведении демократичных парламентских выборов осуществится (а шаги, предпринимаемые главой армянского государства в последнее время, внушают надежду, что так оно и будет), то из этой избирательной кампании Республика Армения выйдет намного более сильной.

Это в свою очередь окажет позитивное воздействие на урегулирование Нагорно-Карабахского конфликта, особенно в свете недавних событий. Речь о том, что турецкий премьер-министр Реджеп Тайип Эрдоган в ходе встречи с канцлером ФРГ Ангелой Меркель, в рамках саммита G20 на Лазурном берегу Франции, открыто обратился к ней с просьбой помочь Турции в вопросе вступления в Евросоюз, а также оказать содействие в мирном урегулировании Карабахского конфликта и в вопросах, возникающих в связи с признанием Геноцида армян 1915 года.

ԱՐԴԻ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԻ ԱՌԱՋՆՈՐԴՆԵՐԸ ԵՎ ՆՈՐ ԱՇԽԱՐՀԱԿԱՐԳԸ

27.09.2011, Հայոց Աշխարհ

Սեպտեմբերը հագեցած էր իրադարձություններով, որոնք կարող են գլոբալ հետեւանքներ ունենալ համաշխարհային զարգացման համար։

Դրանց թվին, իրավամբ, հարկ է դասել ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի 66-րդ նստաշրջանի աշխատանքը Նյու Յորքում, նստաշրջանի բացման ժամանակ ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամայի ելույթը, Իրանի Իսլամական Հանրապետության նախագահ Մահմուդ Ահմադինեժադի, Պաղեստինյան ինքնավարության նախագահ Մահմուդ Աբասի, Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանի, Թուրքիայի վարչապետ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի ելույթները։

Նշանակալի իրադարձություն էր նաեւ Իրանի Բուշեհրի ԱԷԿ-ի գործարկումը՝ կառուցված ռուսական «Ատոմստրոյէքսպորտ» ընկերության կողմից, եւ դրան հաջորդած՝ Իրանի նախագահի հայտարարությունն առ այն, թե Իրանը բանակցություններ է վարում Ռուսաստանի հետ նոր միջուկային ռեակտորներ կառուցելու վերաբերյալ։

Իրանի եւ Ռուսաստանի միջեւ ատոմային էներգետիկայի բնագավառում հնարավոր գործարքների ծավալները գնահատելու համար նշենք, որ Իրանին անհրաժեշտ է, ի հավելումն առկա հզորությունների, ներառյալ 1000 մգվտ հզորությամբ եւ 1 մլրդ դոլար արժողության Բուշեհրի ԱԷԿ-ը, արտադրել եւս 19 հազար մգվտ էլեկտրաէներգիա։

Հարավային Կովկասի տարածաշրջանի շրջանակներից իր մասշտաբներով դուրս եկող իրադարձությունների թվին պետք է դասել զորահանդեսը, որ տեղի ունեցավ սեպտեմբերի 21-ին Երեւանում, Հայաստանի Հանրապետության անկախության քսանամյակի կապակցությամբ։

ԵԿԵԼ ԵՆ ԾԱՂՐԱԾՈՒՆԵՐԻ ՄԱՇՎԱԾ ՀՆԱՐՔՆԵՐԻ ՈՒ ԱՆՀԵԹԵԹ ՋՂԱՁԳՈՒՄՆԵՐԻ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐԸ

13.09.2011, Հայոց Աշխարհ

Օրերս «Ռեգնում» գործակալությունը եւ «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթը «Եվրասիական Միության ստեղծումը ինքնիշխանության պահպանման միակ միջոցն է» վերնագրի ներքո տպագրել էին «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» նախագահ Արտաշես Գեղամյանի հոդվածը:

Այն, որ դրանում տրված էր արդի ժամանակաշրջանում մեր երկրում եւ Հարավային Կովկասի ողջ տարածաշրջանում ընթացող զարգացումների խորը վերլուծություն, գալիս է ապացուցելու այն փաստը, որ անցած օրերի ընթացքում այդ հոդվածին անդրադարձել էին մի քանի տասնյակ հազար ինտերնետային այցելուներ:

Ինչո՞վ է պայմանավորված նման մեծ հետաքրքրությունն ու արձագանքը: Իր վերլուծության մեջ Ա.Գեղամյանը հիմնավորել էր, որ Մերձավոր Մեծ Արեւելքում ընթացող արյունալի զարգացումները անտարակույս իրենց լուրջ ազդեցությունը կթողնեն նաեւ մեր տարածաշրջանի վրա, հատկապես Սիրիա, Թուրքիա, Իրան եռանկյունում, ինչպեսեւ կանդրադառնան Ադրբեջանի, Լեռնային Ղարաբաղի, Հայաստանի հանրապետությունների միջեւ առկա հարաբերությունների վրա:

Այս իրողությունների առկայության համապատկերում Գեղամյանն առավել կարեւորել էր հայկական երկու պետությունների դեմ իրականացվող լրատվական պատերազմի փաստը, դրա թիկունքում կանգնած արտաքին ուժերի եւ ներսի 5-րդ շարասյան առավել ակտիվ գործող անձանց դիմակները պատռելը:

ԵՎՐԱՍԻԱԿԱՆ ՄԻՈՒԹՅԱՆ ՍՏԵՂԾՈՒՄՆ ԻՆՔՆԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՀՊԱՆՄԱՆ ՄԻԱԿ ՄԻՋՈՑՆ Է

07-09, 09.2011, Հայոց աշխարհ

Օրերս Ռուսաստանի պրոֆեսիոնալ եւ բարեխիղճ վերլուծաբան-քաղաքագետներից մեկն արդարացիորեն նկատել է, որ իշխանություն-ընդդիմություն կեղծ երկխոսությունը Հայաստանի ինտելեկտուալ դաշտից դուրս է մղել հիրավի ռազմավարական ամեն բան։
Ավելին, միանգամայն արդարացի երկյուղ է հայտնել, թե այդ «դատարկ երկխոսության» ավարտից հետո հայերը կպարզեն, որ մինչ նրանք զրուցում էին, շուրջն աշխարհը կտրականապես փոխվել է։ Ցավով նշվել է նաեւ, որ երեւանյան քաղաքական բեմահարթակը, որն ավելի վաղ ավանդաբար ռազմավարական մտածողության ճաշակ էր ցուցաբերում, ներկայում կորցրել է իր այդ որակը, ինչը երկրի համար կարող է վերածվել պատմական աղետի։
Չեմ թաքցնում, որ նման տհաճ, բայցեւ միաժամանակ արդարացի գնահատականն օբյեկտիվորեն բնութագրում է քաղաքական այն բանավեճի մակարդակը, որ վարվում է Հայաստանի տպագիր եւ էլեկտրոնային ԶԼՄ-ների ճնշող մեծամասնության էջերում։ Ուստի ակնհայտ է, որ հարկավոր է գործուն միջոցներ ձեռնարկել նման իրավիճակից դուրս գալու համար։
Անհրաժեշտ է քաղաքական բանավեճի մակարդակը համապատասխանեցնել արդիականության մարտահրավերներին, այն բարդագույն խնդիրներին, որոնք կուտակվել են Մեծ Մերձավոր Արեւելքի տարածաշրջանում, ինչպես նաեւ հենց Հարավային Կովկասում։ Մեր պարագայում դա կօգնի Հայաստանի պետական այրերին եւ քաղաքական գործիչներին համատեղ ջանքերով մշակել այսքան բուռն եւ վտանգավոր ժամանակներում ոչ միայն գոյատեւելու, այլեւ առաջընթաց զարգացման ռազմավարություն։
Բանավեճն սկսելու համար ինձ օգնեց Alte Et Certe վերլուծական գրասենյակի ղեկավար Անդրեյ Եպիֆանցեւի «Ռուսաստանն Անդրկովկասում. ի՞նչն այնպես չէ» հոդվածը՝ զետեղված «Ռուսաստանը գլոբալ քաղաքականության մեջ» («Ռոսսիյա վ գլոբալնոյ պոլիտիկե») ամսագրի ինտերնետային էջում (www.globalaffairs.ru)։
Հոդվածի թեման իսկապես հրատապ է։ Դրա հետ մեկտեղ այն չափազանց լայն է եւ բազմակողմ, եւ մեկ հրապարակման մեջ բազմաթիվ հարցերին սպառիչ պատասխան տալը, որոնք օրգանապես կապված են շոշափված թեմայի հետ, մեղմ ասած, լուրջ չէ։ Այնուամենայնիվ փորձենք արտահայտել Անդրկովկասում Ռուսաստանի վարած քաղաքականության որոշ ասպեկտների մեր տեսլականը։
Որպես մեր խորհրդածությունների մեկնակետ վերցնենք հոդվածագրի հետեւյալ արդարացի դիտարկումը. «Վերջին տարիներին շատերը սկսեցին խոսել այն մասին, որ Ռուսաստանը կորցնում է Կովկասը՝ մշտապես այդ տարածաշրջանում սխալներ թույլ տալով։ Ճիշտ է, եթե փորձենք ամփոփել առաջադրվող պահանջները, ապա կպարզվի, որ նույն գործողություններն ու արարքներն առաջ են բերում միանգամայն հակադիր գնահատականներ. այն, ինչ ոմանք ձախողում են համարում, մյուսները գրանցում են հաջողությունների ցուցակում, եւ հակառակը»։ Շատ դիպուկ եւ արդարացի է նկատված։ Եվ հենց այս դիտարկման հաշվառմամբ էլ փորձենք պարզել, թե որոնք են այն հրատապ խնդիրները, որ անհրաժեշտ է լուծել Ռուսաստանի Դաշնության դաշնակից պետությունների եւ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքական ղեկավարության մակարդակով, խորհրդարանների, կառավարությունների, քաղաքացիական հասարակության մակարդակով։