ՆՈՒՅՆ ՓՈՑԽԻ ՎՐԱ ԿԱՆԳՆԵԼՈՒ ՄՇԱԿՈՒՅԹԸ

04.05.2011, Հայոց աշխարհ

Մեր հարցերին պատասխանում է «Ազգային միաբանություն» կուսակցության փոխնախագահ ԳԱԳԻԿ ԹԱԴԵՎՈՍՅԱՆԸ

-Ինչպե՞ս եք գնահատում իշխանություն-ՀԱԿ երկխոսության հեռանկարը։ Կարելի՞ է սա համարել «քաղաքական առողջացման» նշան կամ խոսել երկրում քաղաքական «նոր մշակույթի» արմատավորման մասին։

-Ցավոք, 2008թ. մարտի 1-ի ողբերգական դեպքերից սկսած` իշխանական քարոզչամեքենան եւ ՀԱԿ-ին սպասարկող լրատվամիջոցները ժողովրդին փաթաթեցին մի միֆ, որ Հայաստանի քաղաքական դաշտում գոյություն ունի երկու հակամարտ բեւեռ` իշխանություն եւ ՀԱԿ։ Եվ քանի որ երկրում կային բազմաթիվ կուտակված խնդիրներ, որոնք լուծում էին պահանջում, բայց ինչ-ինչ պատճառներով` թե՛ օբյեկտիվ, թե՛ սուբյեկտիվ, այդ հարցերի լուծումը ձգձգվում էր, շատերը, արագ փոփոխություններ չտեսնելով, կամա-ակամա թեքվեցին դեպի ՀԱԿ։

Այդ գործընթացը շարունակվեց շուրջ 3 տարի։ Դրան նպաստեցին նաեւ օտարերկրյա մի շարք պաշտոնյաներ, որոնք Հայաստան այցելելիս իրենց պարտքն էին համարում գնալ Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր, Էջմիածին, Մատենադարան, հետո ներկայանալ Լ.Տեր-Պետրոսյանին, եւ կարողացան արհեստականորեն ուռճացնել այդ առասպելը։

Հիմա, երբ ՀԱԿ-ը վերջնականապես սպառել է իրեն, Տեր-Պետրոսյանն առաջադրեց հայտնի երեք նախապայմանները` երկխոսության ձեռք մեկնելով իշխանություններին, ինչը նախագահն ընդունեց, եւ շատ ճիշտ արեց, որովհետեւ քաղաքական իշխանության խնդիրն է ոչ թե հաճոյանալ այս կամ այն քաղաքական ուժին, այլ պետականությունը զերծ պահել ցնցումներից, հատկապես այն փխրուն իրավիճակում, որի մեջ հայտնվել են Հայաստանը եւ տարածաշրջանը։

ԺՈՂՈՎՈՒՐԴՆԵՐԻ ՄԻՋԵՎ ՎՍՏԱՀՈՒԹՅՈՒՆԸ ՄԱՐԴԻԿ ԵՆ ՍՏԵՂԾՈՒՄ

29.03.2011, Հայոց Աշխարհ

Վերջին ժամանակներս հհշական լրատվամիջոցներում ավելի ու ավելի շատ են հայտնվում սադրիչ բնույթի, ռուսատյացությամբ լի հոդվածներ։ Ամենայն հավանականությամբ, ՀԱԿ-ի որոշակի հատվածին հանգիստ չեն տալիս բեկումնային այն նախաձեռնությունները, որոնցով ռուս-հայկական հարաբերություններում հագեցած էր անցած մեկուկես տարին։

Դրանց գագաթնակետը դարձավ Ռուսաստանի նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւի պետական առաջին այցը Հայաստան, այցի ընթացքում վեց պայմանագրերի ստորագրումը, որոնց թվում կարեւորագույն արձանագրությունը, ըստ որի՝ Հայաստանում Ռուսաստանի ռազմակայանի գտնվելու ժամկետը երկարաձգվել է 49 տարով։
Այս ֆոնին, երբ կարդում ես Հայաստանում ՌԴ դեսպանության խորհրդական Վիկտոր Կրիվոպուսկովի հասցեին հերթական զազրախոսությունը, կոպիտ զրպարտանքը, ակամա հիշում ես վերջին երկու տասնամյակի նրա բոլոր «մեղքերը»։
Լեւոնականներին հանգիստ չի տալիս այն, որ Վ.Կրիվոպուսկովի անմիջական նախաձեռնությամբ է ստեղծվել Ինովացիոն համագործակցության ռուս-հայկական կենտրոնը, որի շնորհիվ հայ գիտնականների 15 ինովացիոն նախագիծ արտադրության ուղեգիր են ստանում։ ՀԱԿ-ը, մի կողմից, քննադատում է երկրում տիրող սոցիալական վիճակը եւ միաժամանակ զրպարտում Կրիվոպուսկովին, որի նախաձեռնությամբ «Ռոսսոտրուդնիչեստվոն» միջազգային հումանիտար օգնություն է իրականացնում «դպրոցական նախաճաշեր» համաշխարհային պարենային ծրագրի շրջանակում, որն ընդգրկում է 50 հազ. հայ դպրոցականի։ Այդ ծրագրի իրագործման համար Ռուսաստանը 8 մլն ԱՄՆ դոլար է տրամադրել։

КТО ЖЕ В ДЕЙСТВИТЕЛЬНОСТИ МАРГИНАЛ И КТО СКОМПРОМЕТИРОВАН?

17.03.2011, Айоц Ашхар

В разведслужбах действует неписаный закон: раскрытого агента отзывают.

Бывают и такие случаи, когда агенты, намаявшись и устав от длительного пребывания на чужбине, либо, предчувствуя скорый провал развернутой ими шпионской деятельности, сами себя раскрывают. Свидетелями подобной ситуации мы стали в случае руководителя Армянского центра стратегических и национальных исследований Ричарда (нет, речь не о Ричарде Львиное Сердце)  Киракосяна.

Этот человек чересчур болезненно воспринимает публикации председателя партии «Национальное Единение» Арташеса Гегамяна. Причина тут одна: господину Ричарду нечего противопоставить приводимым А.Гегамяном фактам и оценкам, и он прекрасно понимает, что все сказанное им самим в ходе многочисленных пресс-конференций – пустой звук,  мыльный пузырь.

И вот господин Ричард, забыв, что является иностранным гражданином, считает своим правом совать нос во внутренние дела Республики Армения, называя партию «Национальное Единение» «более чем скомпрометированной и маргинальной», а избрание члена правления партии Ара Симоняна депутатом НС РА в избирательном округе N10 обуславливает тем, что «людей избивают, результаты выборов подтасовывают...».

Когда мы ознакомились с его направленными в наш адрес бреднями, поначалу решили никак не реагировать, не придавать значения инсинуациям иностранного гражданина, но когда  внимательно прочитали другое «сенсационное разоблачение» господина Ричарда, то посчитали своим долгом дать определенные оценки.

ՎԵՐՋԱՊԵՍ ԳՏԱՆ ՃԻՇՏ ԿԻՐԱՌՈՒՄԸ

25.02.2011, Հայոց աշխարհ

Երեկ երկարատեւ, հայ հասարակության մեջ տագնապ առաջացնող լռությունից հետո վերջապես տեղի ունեցավ վաղուց սպասվածը: Հանրությանը իր դարակազմիկ մտքերը ավետեց երրորդ հանրապետության ամենահամարձակ ներքին գործերի նախարարը` Սուրեն Աբրահամյանը:

Ակամայից հիշեցի ուշագրավ մի դեպք. 1990թ. ամռանն էր, երբ Լ.Տեր-Պետրոսյանը նոր էր ընտրվել Գերագույն խորհրդի նախագահ եւ ինձ` այն ժամանակ ներքին գործերի նախարարիս, հրավիրեցին նրա մոտ: Զարմանքիս չափ չկար, երբ այնտեղ տեսա Երեւանի ներքին գործերի վարչության պետի տեղակալ Սուրեն Աբրահամյանին: Հարցրի՝ դու այստեղ ի՞նչ գործ ունես, Սուրեն: Ահա այստեղ է, որ Տեր-Պետրոսյանը գրկախառնվեց եւ համբուրեց Սուրեն Աբրահամյանին, ասելով, թե Սուրենը մեր լավ ընկերն ու բարեկամն է:
Ակամայից մտաբերեցի, որ ներքին գործերի ղեկավար մարմինը մշտապես փաստում էր, որ ցանկացած խորհրդակցության մանրամասներ անմիջապես հայտնի էին դառնում ՀՀՇ-ի պարագլուխներին, իսկ որոշ դեպքերում չափից ավելի նրանց իրազեկված լինելը ունենում էր արյունալի հետեւանքներ:
Ինչը տեղի ունեցավ 1990թ. մայիսի 27-ին Երեւանի երկաթուղային կայարանում եւ Նուբարաշենի ճանապարհին: Եվ միայն այն ժամանակվա քաղաքապետ Արտաշես Գեղամյանի, ազատամարտիկ Ռուբեն Գեւորգյանի, Մանվել Քոչարյանի, Կիլիկիացի Մացոյի եւ Վարդան Հակոբյանի բացառիկ խիզախության շնորհիվ կանխվեց մեծ արյունահեղությունը: Առանց դավաճանության անհնարին կլիներ ՀՀՇ-ի նման իրազեկվածությունը: Իսկ թե ով էր դավաճանը, հստակ հասկացա 1990թ. ամռանը Տեր-Պետրոսյանի աշխատասենյակում:
Անցան տարիներ` Սուրենին Լեւոնը վարձահատույց եղավ` մարզպետ նշանակեց, գեներալի կոչում շնորհեց: 1997 թ. աշնանը, երբ Լեւոնի նավը ճաքեր տվեց, վերջինիս հին բարեկամը դարձավ լուսահոգի Վազգեն Սարգսյանի նոր բարեկամը` դավաճանելով արդեն իսկ Լեւոնին: Դա անշուշտ գնահատվեց` Սուրենը կարգվեց Երեւանի քաղաքապետ, իսկ որոշ ժամանակ անց՝ ներքին գործերի նախարար: