ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆԸ ՍԱՏԱՆԱՅԻ ՀԵՏ ՃԱՆԱՊԱՐՀ ԳՆԱՑՈՂԸ ՉԷ

05.11.2010

Արդեն դարձել է օրինաչափություն. երբ Արտաշես Գեղամյանը երկրի առաջ ծառացած խնդիրների վերաբերյալ հանդես է գալիս ծանրակշիռ, լուրջ վերլուծական հոդվածներով, ապա մեկ-երկու օր անց լեւոնապաշտ թերթերը գցում են իրենց հարայ-հրոցը՝ փորձելով անվանարկել, հայհոյախոսել «Ազգային Միաբանության» առաջնորդի հասցեին:

Բնավ նրանց խելքը չի կտրում անդրադառնալ Ա.Գեղամյանի հոդվածների իմաստին եւ ստիպված են լինում բովանդակային բանավեճի փոխարեն հարցը տեղափոխել անձնական վիրավորանքների դաշտ: Իհարկե կարելի էր անուշադրության մատնել այդ ամենը, սակայն, ինչպես կասեր հույն մեծ մտածող Սոկրատեսը. «Պլատոնն ինձ ընկեր է, սակայն ճշմարտությունն ավելի թանկ է»:

Եվ այսպես. օրերս «Հայոց Աշխարհ»-ում Արտաշես Գեղամյանի հեղինակած «Ղարաբաղյան ճակատում փոփոխություններ չկա» հոդվածի հրապարակումից հետո հհշականները հանկարծ հիշեցին, որ իրենք դեռ 2002թ. զգուշացնում էին առ այն, թե Արտաշես Գեղամյանը ական է՝ ներդրված ընդդիմության դաշտում, ինչին հաջորդեցին անձնական վիրավորանքներ Ա.Գեղամյանի հասցեին: Ո՞րն էր նման վայնասունի պատճառը, ինչի՞ վրա էր հիմնված տարիներ առաջ լեւոնականների կողմից այդ զրպարտության տարածումը: Փորձենք վերհիշել:

Ճիշտ այդ տարվա՝ 2002թ. սկզբին, Հայաստան էր ժամանել Ռուսաստանի պաշտոնաթող նախագահ Բորիս Ելցինը: Այցը, ճիշտ է, մասնավոր էր, սակայն նաեւ իր հետեւանքներով շատ կարեւոր: Այցի շրջանակներում Բորիս Ելցինը հանդիպել էր նաեւ Լ.Տեր-Պետրոսյանին եւ նրան բարեկամաբար զգուշացրել, որ առաջիկա նախագահական ընտրություններին իր թեկնածությունը ապարդյուն կերպով չառաջադրի: Ի զարմանս բոլորի՝ Լ.Տեր-Պետրոսյանը 2002-ին դեռ վերջնականապես չէր կորցրել ողջամտությունը եւ հետեւել էր Բորիս Ելցինի հորդորին:

Հիշեցնենք ընթերցողներին, որ 2002թ. ամռանը եւ աշնանը մեր կուսակցության առաջնորդ Արտաշես Գեղամյանը աշխարհում իր ոլորտում մեծ համբավ ունեցող «Գելափ» վերլուծական, ինչպես նաեւ հասարակական կարծիքի ուսումնասիրման մի շարք այլ կենտրոնների կողմից ճանաչվել էր Հայաստանի Հանրապետության քաղաքական դաշտի ընդդիմադիր գործիչներից ՀՀ նախագահ դառնալու ամենամեծ շանսեր ունեցող թեկնածու: Կրկնում եմ, խոսքը 2002թ. երկրորդ կիսամյակի ժամանակահատվածի մասին է:

ՄԵՐ ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ ԱՄԵՆԱՆՇԱՆԱԿԱԼԻ ՁԵՌՔԲԵՐՈՒՄՆԵՐԸ

23.11.2010

Հարցազրույց «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» նախագահ ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆԻ հետ

-Պարոն Գեղամյան, ինչպե՞ս եք գնահատում ՀԱԿ-ի նոյեմբերի 9-ի հանրահավաքում Լ.Տեր-Պետրոսյանի այն հայտարարությունը, թե «նժդեհական, ցեղապաշտական կամ ցեղակրոնական գաղափարախոսությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ «ռասիզմ»:

-Տեր-Պետրոսյանի այդ ձեւակերպմանն անդրադառնալուց առաջ նախ պետք է գնահատական տալ նրա ելույթին ամբողջությամբ, որպեսզի ավելի պարզ դառնա, թե որո՞նք էին ցեղակրոնական գաղափարախոսությունն այդ աստիճան խեղաթյուրելու բուն պատճառներն ու նպատակները:

Եվ այսպես. ի՞նչ էր ուզում «ավետել» եւ ո՞ւմ էր հասցեագրված Տեր-Պետրոսյանի նոյեմբերի 9-ի ելույթը: Հանրահավաքի նրա խոսքը բացառապես հասցեագրված էր Ռուսաստանի Դաշնությանը, ԱՄՆ-ին, Եվրամիությանը եւ էքսքլյուզիվ իրավունքով` Թուրքիային ու Ադրբեջանին:

Ընթերցողը կարող է տարակուսել. չէ՞ որ նրա ելույթում բառ անգամ չկա Ռուսաստանի վերաբերյալ: Եվ այդ դիտարկումը միանգամայն ճիշտ է: Սակայն ելույթում թաքնված ճիզվիտություններից մեկն էլ հենց այստեղ է:

Տեր-Պետրոսյանի կողմից Ռուսաստանի անունը չհիշատակելն ամենեւին պատահական չէ: Այսպես. հանրահավաքից մի քանի օր հետո «Ա1+»-ի հյուրն էր ՀԱԿ-ին անդամակցած հիմնական կուսակցություններից մեկի առաջնորդը, որը ասես խնդիր ուներ անպայման շեշտել, որ Տեր-Պետրոսյանը ընդգծված ռուսամետ քաղաքական գործիչ է, իրեն հակառակ: Բանախոսը եթերում խոստովանեց, որ ինքը դավանում է արեւմտամետ կողմնորոշումներ, հանգամանք, որը իբր Տեր-Պետրոսյանի հետ իր սկզբունքային միակ տարաձայնությունն է:

Դրան հաջորդեց Ռուսաստանի հեղինակավոր REGNUM տեղեկատվական գործակալությունում Տեր-Պետրոսյանի ռուսամետ լինելու մասին հոդվածը, որտեղ ուղղակիորեն գրված է. «Դատելով Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթներից, Լեւոն Զուրաբյանի Մոսկվա կատարած այցերից, ռուսաստանյան մամուլի հրապարակումներից` կարելի է պնդել, որ ՀԱԿ-ը միանգամայն ռուսամետ կազմակերպություն է: Տեր-Պետրոսյանը ասում էր, որ Ղարաբաղի հիմնախնդրի կարգավորման բանալիները Ռուսաստանի ձեռքում են, որ Հայաստանի անվտանգության համակարգը պետք է ինտեգրված լինի Ռուսաստանի հետ»:

Հարց է ծագում. արդ, ինչպիսի մեծ շահագրգռություն պետք է լիներ, որպեսզի Տեր-Պետրոսյանը, որը հանրահավաքային նախորդ ելույթում ռուսաց թագավորներին հավասարեցրեց Օսմանյան կայսրության արյունարբու սուլթաններին, եւ որի անմիջական վերահսկողության ներքո գտնվող թերթերն օրնիբուն հակառուսական քարոզչությամբ, ռուսատյացությամբ են զբաղված, ներկայացվեր որպես ռուսամետ քաղաքական գործիչ:

ՂԱՐԱԲԱՂՅԱՆ ՃԱԿԱՏՈՒՄ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՉԿԱՆ

03.11.2010

Անցած շաբաթ, հոկտեմբերի 27-ին, Աստրախանում, Ռուսաստանի նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւի նախաձեռնությամբ, տեղի ունեցավ վերջին երկու տարում Հայաստանի, Ադրբեջանի եւ Ռուսաստանի նախագահների 7-րդ հանդիպումը:

Հանդիպման արդյունքներով ընդունվեց համատեղ հայտարարություն Լեռնային Ղարաբաղի հիմնահարցի կարգավորման վերաբերյալ, որում ընդգծվում է, որ «քաղաքական-դիվանագիտական միջոցներով հակամարտության կարգավորումը պահանջում է հրադադարի ռեժիմի եւ վստահության միջոցների ամրապնդմանն ուղղված հետագա ջանքեր ռազմական ոլորտում»: Նախագահները պայմանավորվեցին նաեւ «անհապաղ կատարել ռազմագերիների փոխանակում եւ վերադարձնել զոհվածների մարմինները»:

Ուրախալի է, որ այս նախաձեռնությունը եւ նախագահներ Դ.Մեդվեդեւի, Ս.Սարգսյանի եւ Ի.Ալիեւի համատեղ հայտարարության ընդունումը դրականորեն գնահատեցին եւ ողջունեցին ԱՄՆ Պետդեպարտամենտը (Պետդեպարտամենտի պաշտոնական ներկայացուցիչ Ֆիլիպ Քրոուլիի շուրթերով) եւ Ֆրանսիայի ԱԳՆ-ն:

Զուսպ դրական էր նաեւ Ադրբեջանի եւ Հայաստանի քաղաքական դասի գնահատականը: Երկու կողմերի թերահավատները եւ մաքսիմալիստ քաղաքական գործիչները բնականաբար հանդես եկան հանդիպման արդյունքներից հիասթափվածի դիրքերից, ընդ որում՝ նրանք նշում էին, թե ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ձեւաչափը սպառել է իրեն:

Այս ֆոնին հարկ է նշել, որ վերջին ժամանակներս մեր երկրում էլ ավելի համառ սկսեցին հնչել կոչեր Հայաստանի Հանրապետության կողմից Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության անկախության անհապաղ ճանաչման մասին, իսկ Ադրբեջանում նույնքան համառությամբ սկսեցին Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը ռազմական ճանապարհով լուծելու պահանջներ առաջ քաշել:

Ընդ որում՝ հարկ է հիշատակել երկու էական գործոն: Առաջին գործոնը. եթե Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը եւ նրա ղեկավարած Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունը, որը Ազգային ժողովում մեծամասնություն ունի, զսպում են Հայաստանի խորհրդարանում Լեռնային Ղարաբաղի անկախության ճանաչման մասին բանաձեւի ընդունումը, ապա Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի եւ նրա ղեկավարած «Ենի Ադրբեջան» իշխող կուսակցության պարագայում, ընդհակառակը, ոչ մի առիթ բաց չի թողնվում՝ հայտարարելու, որ Ադրբեջանը պատրաստ է ռազմական ճանապարհով լուծել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը:

ԼԵՎՈՆ, ԴՈՒ ՄԻՇՏ ԷԼ ՕՏԱՐ ԵՍ ԵՂԵԼ

27.10.2010

Հազվադեպ է մեջս ցանկություն առաջանում դրվատանքի խոսք ասել Լ.Տեր-Պետրոսյանի քարոզչամեքենայի հասցեին: Սակայն երեկ տերպետրոսյանապաշտ թերթերից մեկն ինքն իրեն գերազանցեց: Լեւոնի վկաներին հանգիստ չի տալիս ս.թ. հոկտեմբերի 20-ին «Հայոց Աշխարհ»-ում «COSA NOSTRA-Ն Այնտեղ չէ, ուր փնտրում եք, պարոնայք» խորագրի ներքո տպագրված Արտաշես Գեղամյանի հոդվածը:

Իսկ դրվատանքի խոսքեր ասելու ցանկությունս պայմանավորված է երկու հանգամանքով: Առաջին. լեւոնապաշտ թերթերը եւ նրանց տերերը դեռ վերջնականապես չեն կորցրել իրենց ինքնասիրությունը եւ փորձում են (ճիշտ է` շատ անհաջող) ինչ-որ կերպ արդարանալ իրենց եւ իրենց դրսից ու ներսից ֆինանսավորողների հասցեին հնչած առարկայական քննադատության առնչությամբ:

Երկրորդ. այս անգամ արդեն ուրախալի փաստն այն է, որ նրանք 4 արտատպելով Արտաշես Գեղամյանի դեռ 2005 թվականին գրված հոդվածը, որտեղ լուրջ քննադատության էին ենթարկված այն ժամանակվա գործող իշխանությունները, ակամայից ընթերցողին մտածելու հնարավորություն են տալիս. կնշանակի այդ ի±նչ աստիճանի վտանգ էր ներկայացնում իրենից Լ.Տեր-Պետրոսյան դեւի վերադարձը իշխանություն, որ «Ազգային Միաբանություն կուսակցությունը» 2008թ. նախագահական ընտրություններին արեց իրենից կախված ամենը, որ խոչընդոտի մեր երկրին սպառնացող այդ վերահաս վտանգի գալուստը:

Անգամ իսկ հաշվի առնելով այն իրողությունը, որ, այո, մեր կուսակցության թե’ առաջնորդ Արտաշես Գեղամյանը, թե’ նրա բոլոր զինակիցներս մշտապես սուր քննադատության էինք ենթարկում ՀՀ նախորդ իշխանությունների վարած քաղաքականությունը, այս առիթով հարկ եմ համարում շնորհակալություն հայտնել լեւոնապաշտ թերթերին` Արտաշես Գեղամյանի նախկինում գրած հոդվածները, որ առանձին գրքերով լույս են տեսել, ինչպես նաեւ վերլուծությունները իրենց ընթերցողների շրջանում մասսայականացնելու համար: