Арташес Гегамян: Роберт Кочарян пожинает то, что посеял

11.05.2011, Регнум

Председатель партии "Национальное единение" Арташес Гегамян "абсолютно не согласен" с высказанным в интервью Медиамакс утверждением экс-президента Армении Роберта Кочаряна о том, что по сравнению с настоящим временем период его президентства сильно выделяется позитивными изменениями в качестве жизни людей. Об этом 11 мая Гегамян заявил корреспонденту ИА REGNUM.
Аргументируя свое несогласие, председатель партии предложил обратиться к статданным: "Чтобы доказать обратное необходимо элементарно обратиться к цифрам. Так, в 2007 году, когда президентом был Роберт Седракович (Кочарян -ред), средняя заработная плата составляла около 77 тысяч драмов, что в пересчете на доллары по курсу того периода равнялось 253 долларам. По итогам 2010 года средняя зарплата была примерно 109 тысяч драмов, или 291 доллар по сегодняшнему курсу. То есть в плане зарплаты 15 процентный рост".
Однако, по словам Гегамяна, ощутимых перемен к лучшему население Армении не почувствовало, "а скорее, наоборот". "Потому что темп роста инфляции, к сожалению, опережал темп роста заработной платы,- пояснил лидер партии. - Рост инфляции во многом определялся также и последствиями мирового финансово-экономического кризиса, значение которого Роберт Седракович почему-то умаляет в интервью и все сводит лишь к плохой работе исполнительной власти, с чем я, кстати, согласен". Вместе с тем Гегамян призвал экс-президента более критично относиться ко времени собственного президентства, так как он сейчас об этом периоде говорит одно, а цифры свидетельствуют об обратном. "При этом следует сказать, что минимальная потребительская корзина за эти три года подорожала на 3,9 процента, опять же - в долларовом исчислении", - отметил политик, добавив, что успехи, о которых заявлял экс-президент, обусловлены были также и "очень и очень весомыми трансфертами, поступающими в Армению от наших соотечественников, родственников из-за рубежа".

Арташес Гегамян: Время не работает ни на одного из трех президентов Армении

10.05.2011, Регнум

Председатель партии "Национальное единение" Арташес Гегамян, комментируя 10 мая по просьбе корреспондента ИА REGNUM, интервью экс-президента Армении Роберта Кочаряна, выразил сомнение по поводу целесообразности подобного публичного выступления.
"Мне почему-то казалось, что будучи 10 лет руководителем армянского государства, Роберт Седракович ( Кочарян - ред.) должен был встать значительно выше тех вопросов, которые ему задал корреспондент. Ведь сегодня вовсе не взаимоотношения между властями и радикальной оппозицией являются наиболее важнейшей проблемой Армении, о которой должны беспокоиться все здоровые силы армянского общества", - заявил лидер партии. По его словам, "диву даешься", когда в республике, которая оказалась в исключительно неоднозначном положении и в плане социально-экономического развития, и в плане межрегионального окружения, и возможных процессов вокруг нагорно-карабахского урегулирования, вдруг возникает спор между тремя президентами.
Напомним, что экс-президент Армении Роберт Кочарян в интервью агентству Медиамакс сказал, что в случае, если диалог между властью и оппозицией Армении касается параметров имитации политической борьбы (за соответствующие бонусы), то это, скорее, "сговор за спиной избирателей". "Это, кстати, прямой путь к застою и росту коррупции, так как оппозиция сразу перестает выполнять свою главную функцию, а именно побуждать власть лучше работать и быть сдержаннее в проявлении аппетита", - заявил Кочарян. "Платить" за этот сговор, по его мнению, будет народ Армении из своих и без того скудных возможностей.
Арташес Гегамян считает, что "сговор между властями и радикальной оппозицией, причем - за спиной народа" Роберт Кочарян представляет "несколько упрощенно". "Между тем, ни для кого не секрет, что за радикальной оппозицией стоят западные страны, что они финансируются через них и что приход к власти радикальной оппозиции приведет к коренному пересмотру внешнеполитического вектора Республики Армения, к постепенному отчуждению страны от Организации договора о коллективной безопасности (ОДКБ) и дрейфу в сторону НАТО", - сказал политик. По убеждению Гегамяна, именно с этих позиций должен был рассуждать бывший глава страны.

ԱՆԿԱՆՈՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ԱՐԵՎԵԼՔՈՒՄ, ԿՈՎԿԱՍԻ ԵՎ ԱՍԻԱՅԻ ԱՊԱԿԱՅՈՒՆԱՑՈՒՄԸ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԻ ՄԱՍՆԱՏՄԱՆ ԱՌԱՋԻՆ ՓՈՒԼՆ Է

18.04.2011, Ռեգնում

Վերջին չորս ամիսների իրադարձությունները, որոնք ցնցեցին Մեծ Մերձավոր Արևելքի երկրները, ազդարարեցին աշխարհի վերափոխման, նոր աշխարհակարգի հաստատման սկզբի մասին, որին ենթադրվում է հասնել գլոբալ անկանոնություն նախաձեռնելու միջոցով։ Եգիպտոսում, Թունիսում, Ալժիրում, Բահրեյնում, Սիրիայում, Լիբիայում տեղի ունեցած արյունալի իրադարձությունները մեզ համոզում են այն բանում, որ Մեծ Մերձավոր Արևելքի տարածաշրջանում սերմանվում և գործնականում իրագործվում է «Կառավարելի քաոսի» տեսությունը։ Ասվածի վկայությունը ներքաղաքական իրադրության ապակայունացման սցենարների նմանությունն է այս երկրներից յուրաքանչյուրում։ Դրանցից ամեն մեկում միավորված ընդդիմադիր ուժերի գրոհների թիրախը այս պետությունների առաջնորդներն էին, իսկ բնակչության լայն շերտերի հուզումների նախաձեռնողը դարձավ երիտասարդությունը։ Ընդ որում՝ առավել ակտիվություն դրսևորեց երիտասարդության այն հատվածը, որը, որպես կանոն, կամ ուսանել, կամ ինքնատիպ փորձառություն էր անցել Արևմուտքի երկրների «դեմոկրատիայի» համալսարաններում։ Կարելի էր մեկ այլ միտում էլ նկատել. բողոքի ելույթներն սկսվելուց հետո ընդդիմությանը հարեցին գործող իշխանությունների ներկայացուցիչները՝ հանձինս պետապարատի և ուժային կառույցների աշխատակիցների։ Հատկանշական է նաև, որ բողոքի զանգվածային շարժումներն իրենց դրոշների տակ էին միավորում սոցիալական դրությունից, կոռուպցիայից, իշխանությունների կամայականությունից և բացասական այլ երևույթներից օբյեկտիվորեն դժգոհ բնակչության ամենատարբեր շերտերի ներկայացուցիչներին, երևույթներ, որոնք տասնամյակներ կուտակվել և բնորոշ էին Մեծ Մերձավոր Արևելքի իշխող վարչակարգերին։ Բողոքի ելույթների ևս մեկ բնութագրական առանձնահատկություն պետք է համարել վառ արտահայտված, բոլորի կողմից ընդունված խարիզմատիկ առաջնորդների բացակայության փաստը, ինչն արդյունքում բացասական հետևանքներ ունեցավ։ Խոսքն ամենևին էլ բռնապետական նոր վարչակարգերի հաստատման մասին չէ, այլ այն մասին, որ ժողովրդի կողմից ընդունված առաջնորդների բացակայության պայմաններում հնարավոր չի թվում համախմբել այն երկրների ժողովուրդներին, որոնք կարողացել են հասնել նախկին կառավարողների պաշտոնանկությանը։ Պարզ է, որ այս պետություններում կուտակված հիմնախնդիրները (սոցիալական արդարության ապահովում, օրենքի առջև հավասարության ավանդույթների հաստատում, գործազրկության և աղքատության մակարդակի նվազեցման պահանջմունք) կարճ ժամկետում անհնար է լուծել։ Միավորիչ գաղափարների, դրանց շուրջ ազգը համախմբելուն ունակ առաջնորդների բացակայության պայմաններում իշխանափոխությունն իրականացնող ընդվզող շերտերի տարաբնութության պայմաններում արտաքին ուժերի համար պարարտ հող է ստեղծվում այդ երկրները կրկին «կառավարելի քաոսի» վիճակի մեջ գցելու համար։ Եվ վերջապես, այդ բոլոր երկրներում տեղի ունեցող գործընթացների ևս մեկ բնութագրական առանձնահատկությունն էլ այն հանգամանքն է, որ ապակայունացման համար որպես կարևորագույն գործիք են հանդես եկել ինտերնետը և սոցիալական ցանցերը, որոնք, ըստ էության, դարձան ահավոր զենք` ընդվզման շարժումների կազմակերպման ու համակարգման ինքնատիպ շտաբ։

Մեծ Մերձավոր Արևելքի առանձին երկրների իշխող վարչակարգերի տապալման պայքարի հիմքում դրված հիմնարար սկզբունքների այսօրինակ նույնականությունը միանգամայն բացատրելի է, քանի որ դրանք ընդհանուր հիմք ունեն։ Այդ սկզբունքներն են պարունակում Ալբերտ Էյնշտեյնի անվան ինստիտուտի (ԱՄՆ) հիմնադրի և այսօր էլ գործող ամերիկյան գիտնական, փիլիսոփայության դոկտոր Ջին Շարփի (Gene Sharp) աշխատությունները։ Իր «Դիկտատուրայից դեպի դեմոկրատիա» (“From Dictatorship to Democracy”) և «Ոչ բռնի գործողությունների 198 մեթոդ» (“198 Methods of Nonviolent Action”) գրքերում նա մանրամասն նկարագրում է, թե ինչ և ինչպես պետք է անել իշխող ոչ դեմոկրատական վարչակարգերը տապալելու համար։ Ալբերտ Էյնշտեյնի ինստիտուտը և դոկտոր Շարփը քսանամյա «համագործակցության» պատմություն ունեն հետխորհրդային պետությունների հետ։ Դեռ 1992 թ. Լիտվայում հրատարակվեց դոկտորի «Քաղաքացիական պաշտպանության հիմունքները» գիրքը։ Ջին Շարփի մշակումները կիրառվում էին որպես ողջ աշխարհում «գունավոր» և «թավշյա» հեղափոխությունների կազմակերպման գործնական ձեռնարկներ։ Նման որոշ հեղափոխությունների ակտիվիստներն անմիջական ուսուցում էին անցնում Ալբերտ Էյնշտեյնի ինստիտուտում, այդ թվում` սերբական «Օտպոր» շարժումը, վրացական «Կմարա»-ն, ուկրաինական «Պորա»-ն, ղրղզական «Կել Կել»-ը, բելոռուսական «Զուբր»-ը։ Շարփի «Քաղաքացիական պաշտպանության հիմունքները» աշխատությունն օգտագործվել է լիտվացի, լատվիացի և էստոնացի քաղաքական գործիչների կողմից 1991 թ. Խորհրդային Միությունից առանձնանալու գործողությունների ժամանակ։

ՄԽՐՃՎՈՒՄ Է ԱՐԴՅՈ՞Ք ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԿԱՌԱՎԱՐԵԼԻ ՔԱՈՍԻ ՄԵՋ

20.02.2011, Ռեգնում

Մեծ Մերձավոր Արևելքը ցնցած վերջին իրադարձությունները լուրջ խորհրդածությունների տեղիք են տալիս Հարավկովկասյան տարածաշրջանում, մասնավորապես Հայաստանում ու Ադրբեջանում՝ Լեռնային Ղարաբաղի չլուծված հակամարտության հետևանքով, իրավիճակի ապակայունացման հնարավորության շուրջ, երկրներ, որոնք արդեն 17 տարի գտնվում են ոչ պատերազմ, ոչ խաղաղություն վիճակում։ Ապակայունացումը դրանցից յուրաքանչյուրում, ակնհայտ է, հղի է ռազմական գործողությունների սադրումով, որը, իր հերթին, ունի լայնածավալ պատերազմի վերածվելու բոլոր նախադրյալները։ Միևնույն ժամանակ, պատմության մեջ մեկ անգամ չէ, որ անգամ ապստամբությունների և հեղափոխությունների, թվում է, թե ամենախառնակ ժամանակներում այս կամ այն ժողովուրդները, արտաքին ռազմական սպառնալիքի առկայության պարագայում, հրաժարվել են ներքին հակամարտություններ սանձազերծելուց և համախմբվել են թշնամուն հակազդելու համար։ Ընդ որում՝ ներքին անկայունություն և հարևան պետությունների հետ չլուծված հակամարտություններ ունեցող պետությունների ղեկավարները կանգնել են երկընտրանքի առջև։ Վերջիններիս ընտրությունը մեծ չի եղել. նրանք կարող են իշխանությունը հանձնել երկրում գործող արմատական ընդդիմությանը, ինչը, սակայն, ագրեսիվ տրամադրված հարևաններին անխուսափելիորեն կգայթակղի` օգտվել իշխանության հանձնմամբ պայմանավորված անորոշության այդ շրջանից։ Գաղտնիք չէ, որ իշխանափոխությունը ենթադրում է նաև երկրի զինված ուժերի Գերագույն գլխավոր հրամանատարի փոփոխություն, ինչը կարող է ռազմական գործողությունների պատճառ դառնալ։ Հնարավոր է նաեւ մեկ այլ սցենարի իրականացում. երկրում իրադրության ապակայունացման պարագայում իշխանությունները կարող են հրադադարի գծում նախաձեռնել ռազմական գործողություններ։ Մեր տարածաշրջանի պայմաններում՝ Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև։ Սա բացառել չի կարելի, քանի որ ադրբեջանական կողմը վերջին տարվա ընթացքում շաբաթական միջինը մոտ 150-200 անգամ խախտել է հրադադարի ռեժիմը, ինչը 2010թ. հայկական կողմի համար 15 մարդու կյանք արժեցավ։ Միանգամայն որոշակիորեն կարելի է պնդել, որ այս պայմաններում Հայաստանի հանրապետության իրավիճակի ապակայունացմանն ուղղված արմատական ընդդիմության՝ ցանկացած գործողություն հայ հասարակության զգալի մասի կողմից ընկալվելու է ոչ այլ կերպ, քան դավաճանություն ազգային շահերին։ Երկրում ներքաղաքական իրադրության կարգավորման հնարավոր ուղիներից մեկը կարող է դառնալ արմատական ընդդիմության գործողությունների ուժային կասեցումը։ Ընդ որում՝ հարկ է հստակ գիտակցել, որ, ի տարբերություն նախորդ տարիների, ՀՀ քաղաքացիների զանգվածային բողոքի ելույթները՝ բնակչության զգալի մասի սոցիալական վիճակի վատթարացման պատճառով, անկանխատեսելի հետևանքներ կունենան։