Իրար գլխի հավաքվող հակառուսական ինտերնացիոնալը Հայաստանում չի՛ անցնի

Դեկտեմբերի 24, 2019

http://www.shame.am/news/view/67862.html

Արտաշես Գեղամյան

Ավարտին է մոտենում 2019 թվականը։ Չեմ թաքցնում, հարգելի ընթերցող, որ նախաամանորյա այս օրերին դժվար էր տրամադրվել նորանոր փաստեր ներկայացնել, որոնք վկայում են հայկական պետության հիմքերի դեմ չդադարող դիվերսիայի մասին ոչ միայն և ոչ այնքան Սորոսի հիմնադրամից ու օվկիանոսի այն կողմում գտնվող տարատեսակ դեմոկրատական ինստիտուտներից վարձատրվողների, որքան հենց այսօրվա Հայաստանի իշխանավորների կողմից, որոնք ներսից են քանդում երկիրը։ Հարգելի ընթերցողը միանգամայն իրավացիորեն կարող է կշտամբել ինձ, թե ինչու հանկարծ սկսեցի բաժանել սորոսյան լափակերներին գործող իշխանություններից։ Չէ՞ որ, ըստ էության, նրանք ի սկզբանե միասին էին ու կանգնած էին Հայաստանում 2018թ. ապրիլ-մայիսի պետական հեղաշրջման ակունքների մոտ, ավելին՝ դրա իրականացման կազմակերպիչներն ու գլխավոր գործող անձինք էին։ Բայց ներկայում Հայաստանում ստեղծված իրավիճակում ինձ մտահոգում է այլ բան, այն է. ինչպես երևում է, պետական հեղաշրջման սցենարիստների ու ֆինանսավորողների հեռուն գնացող պլանների իրականացման հարցում գործող իշխանություններն ուշանում են։ Պետք է կարծել, որ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության առաջին նախագահ, Հայաստանի Հանրապետության (ՀՀ) երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի քաղաքական դատաստանը, ՀՀ երրորդ նախագահ, Արցախի հերոս Սերժ Սարգսյանի, ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարարներ Միքայել Հարությունյանի, Արցախի հերոս Սեյրան Օհանյանի, ՀՀ պաշտպանության նախարարության Գլխավոր շտաբի նախկին պետ Յուրի Խաչատուրովի, ՀՀ պաշտպանության նախկին փոխնախարար, Արցախի հերոս Մանվել Գրիգորյանի քրեական հետապնդումները բնավ էլ այն չեն, ինչի հույս ունեին ներկա իշխանությունների տիկնիկավարները։ Էլ չեմ ասում Արցախի հերոս, Արցախի Հանրապետության Անվտանգության խորհրդի նախկին քարտուղար, գեներալ-մայոր Վիտալի Բալասանյանի հանդեպ վերաբերմունքի բացահայտ քաղաքական ձախողման մասին (ձեռքները չի հասնում ֆիզիկական հաշվեհարդար տեսնել նրա հետ)։ Բացահայտ զրպարտության և ստի մթնոլորտը, որով հագեցած է Հայաստանի տեղեկատվական դաշտը Արցախի ազգային-ազատագրական շարժման հերոսների հանդեպ, միայն մասամբ է նպաստում առաջադրված նպատակներին հասնելուն։ Զօրուգիշեր իրականացվող տեղեկատվական պատերազմն աստիճանաբար թուլացնում է երիտասարդ սերնդի, առավել ևս՝ զորակոչային տարիքի պատանիների գիտակցությունը՝ նրանց մեջ արմատավորելով կեղծ, խեղաթյուրված պատկերացում Արցախի հերոսների, հայրենասիրության, տղամարդկության և անձնազոհության մասին։ Միևնույն ժամանակ, պետական հեղաշրջման սցենարիստները, այսինքն՝ Հայաստանի իշխանությունների՝ գունավոր հեղափոխությունների մեջ հմտացած անփոփոխ ուղեվարները այսքանով կանգ չեն առնում։ Նրանք ստեղծում են նոր կուռքերի կերպարներ, օրինակ՝ տրանսգենդերներից ու տարատեսակ այլասերվածներից։

Հայերը Հայրենիքը չեն վաճառում

Եվ գայթակղության չեն տրվում

Դեկտեմբերի 12, 2019

http://www.shame.am/news/view/67820.html

Եվ այսպես, 2019 թվականի դեկտեմբերի 13-ին Երևանում աշխատանքը կսկսի Լազարյան ակումբի երրորդ նիստը։ Օրակարգում մեկ հարց է. «Ռուսաստանի և Հայաստանի ԶԼՄ-ները. անկեղծ խոսակցություն»։ Չեմ թաքցնի, հարգելի ընթերցող, որ պատասխանատու միջոցառման նախօրեին, իսկ Լազարյան ակումբի առաջիկա նիստը, անշուշտ, այդպիսին է, ես բազմաթիվ հոդվածներ, գիտական հետազոտություններ նայեցի արդի պայմաններում զանգվածային լրատվամիջոցների և առհասարակ տեղեկատվական տեխնոլոգիաների դերի մասին։ Բազմաթիվ հրապարակումների մեջ մտաբերեցի ձախ արմատական հոսանքի ֆրանսիացի հեղափոխական, փիլիսոփա, պատմաբան, գրող, նկարիչ-ավանգարդիստ և ռեժիսոր Գի Դեբորի (ֆր. Guy Debord) գաղափարները, որոնք ներկայացրել է «Ներկայացման հասարակություն» գրքում՝ գրված դեռևս 1967թ.։ Այսպես, գրքի գրախոսություններից մեկում, ըստ իս, բավական արդարացի նշվել է. գիրքը գրված է ավելի քան կես դար առաջ և արդեն մոռացվել է, բայց դրանում շատ հանճարեղ թեզեր կան, որոնք ստիպում են մտածել այն մասին, թե ինչ է կատարվում ժամանակակից աշխարհում, հատկապես տեղեկատվական դաշտում։ Շատ ու շատ բնորոշ է, որ «ներկայացում» ասելով Գի Դեբորը նկատի ունի այն «մատրիցան», որը մեր իրականությունում փոխարինել է բոլոր գործընթացները բոլոր մակարդակներում։ «Այդ «ներկայացումն» այժմ որդեգրվել է արևմտյան ստրատեգների կողմից, որոնք մասնագիտացել են «գունավոր հեղափոխությունների» մոդելավորման և իրականացման գործում, օրինակ, Հայաստանում, որը չգիտես ինչու համեստաբար անվանվում է «թավշյա հեղափոխություն»։ Խոսքը ՀՀ-ում 2018թ. ապրիլ-մայիսին տեղի ունեցած պետական հեղաշրջման մասին է։ Գի Դեբորը ուշադրություն է դարձնում այն հանգամանքին, որ հասարակությունում սերմանվող բազմակարծությունը հանգեցնում է այն բանին, որ այսօր ինքը՝ այդ հասարակությունը, ունենալով տեղեկատվության հսկայական հարստություն, հայտնվել է այն վիճակում, երբ ի վիճակի չէ հասկանալ այն աշխարհը, որտեղ ապրում է, և այն գործընթացները, որոնք այնտեղ տեղի են ունենում։ Դեբորը մարգարեաբար հարց է տալիս. գիտակցո՞ւմ ենք արդյոք մենք մեր կյանքը, ազդո՞ւմ ենք արդյոք դրանում տեղի ունեցող իրադարձությունների վրա։ Եվ գալիս է եզրահանգման, որ բազմակարծությունը գործնականում թաքցնում է ճշմարտությունը, ինչի արդյունքում շարքային քաղաքացին մնում է հիմար վիճակում. «Շատերն արդեն լուրջ դեմքով ասում են, թե ճշմարտությունն այլևս գոյություն չունի, իսկ որ ավելի լավ է՝ այն գոյություն ունի, բայց միայն հիփոթետիկորեն։ Անհերքելի սուտը ճզմել է իրենով հանրային կարծիքը. սկզբում փակեցին նրա բերանը, իսկ հետո առհասարակ սկսեցին հայտարարություններ անել նրա անունից։ Հանրային կարծիքն այլևս գոյություն չունի...»։ Խորհեք, հարգելի ընթերցող, այս խոսքերի շուրջ։

Армяне Отечеством не торгуют

И соблазну не поддаются

Декабрь 12, 2019

http://www.shame.am/ru/news/view/67820.html

Итак, 13 декабря 2019 года в Ереване начнет свою работу Третье заседание Лазаревского клуба. На повестке один вопрос: «СМИ России и Армении: откровенный разговор». Не скрою, уважаемый читатель, что накануне ответственных мероприятий, а предстоящее заседание Лазаревского клуба, бесспорно, является таковым, я просмотрел множество статей, научных исследований о роли в современных условиях средств массовой информации, да и информационных технологий в целом. Среди множества публикаций запомнились идеи французского революционера леворадикального толка, философа, историка, писателя, художника-авангардиста и режиссера Ги Дебора (Guy Debord), изложенные им в книге под названием «Общество спектакля», написанной еще в 1967 году. Так, в одной из рецензий этой книги, на мой взгляд, весьма справедливо отмечалось: книга написана более полувека назад и уже подзабыта, однако, в ней много гениальных тезисов, которые заставляют задуматься над тем, что творится в современном мире, особенно в информационном пространстве. Очень и очень характерно, что под «спектаклем» Ги Дебор подразумевает, ту «матрицу», которая заменила в нашей действительности все процессы на всех уровнях. «Спектакль» этот нынче взят на вооружение западными стратегами, специализирующимися в моделировании и реализации «цветных революций», к примеру, в Армении, почему-то скромно именуемой «бархатной революцией». Речь об имевшем место в РА государственном перевороте апреля-мая 2018 года. Ги Дебор обращает внимание на то обстоятельство, что насаждаемый в обществе плюрализм мнений приводит к тому, что сегодня само это общество, владея огромным богатством информации, оказалось не в состоянии понять тот мир, в котором живет, и те процессы, которые в нем происходят. Дебор пророчески задается вопросами: осознаем ли мы свою жизнь, влияем ли мы на происходящие в ней события? И приходит к выводу, что плюрализм мнений на практике скрывает за собой истину, в результате чего простой обыватель остается в дураках: «Многие уже с серьезным видом говорят, что истина больше не существует или, что еще лучше, она существует, но только гипотетически. Неопровержимое вранье подмяло под себя общественное мнение: сначала ему заткнули рот, а затем и вовсе начали делать заявления от его имени. Общественного мнения больше не существует …». Вдумайтесь, уважаемый читатель, в эти слова.

Վերջնանպատակը Հայաստանից և Հարավային Կովկասի տարածաշրջանից Ռուսաստանը դուրս մղելն է

06.12.2019, Shame.am

http://www.shame.am/news/view/67798.html

Անոտացիա

Հայաստանը հայտնվել է համաշխարհային քաղաքականության հայտնի անդրօվկիանոսյան ուժի կենտրոնի և Թուրքիայի համատեղ պայքարի էպիկենտրոնում՝ ուղղված ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտության անվտանգության գոտում, Իրանի Իսլամական Հանրապետության հետ 105 կիլոմետրանոց սահմանի երկայնքով (որը ներկայում վերահսկում են Արցախի Հանրապետության զինված ուժերը) ՆԱՏՕ «խաղաղարար» զորակազմ մտցնելու պայմանների ստեղծմանը։ Նրանց վերջնանպատակը Հայաստանից և Հարավային Կովկասի տարածաշրջանից Ռուսաստանը դուրս մղելն է։

Եվ այսպես, 2019թ. դեկտեմբերի 2-ին Ֆեյսբուքի իր էջում Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հրապարակեց տեսանյութ՝ պատրաստված Հայաստանի կառավարության կողմից, 2019թ. կատարած աշխատանքի և 2020թ. ծրագրերի մասին։ Մասնավորապես, այնտեղ բերվում էին Հայաստանի Հանրապետության Վիճակագրական կոմիտեի 2019թ. հունվար-հոկտեմբերի տվյալները։ Չեմ թաքցնի, կարդալով «ժողվարչապետի» ամփոփումը, թե. «Այսպիսով, մենք հիմքեր ունենք պնդելու, որ տնտեսական աճը 2019թ. մոտ կլինի 7%-ին։ Հույս ունենք, որ կանցնի 7%-ի սահմանը», գայթակղությունս մեծ էր գործընկերներիս օրինակով, որոնք գիտելիքների պատկառելի պաշար ունեն մակրոտնտեսության ոլորտում, հուշել Նիկոլ Վովաևիչին այն մասին, որ ՀՆԱ աճի գումարելիները դրանց քննադատական իմաստավորման դեպքում այդքան էլ զվարթ պատկեր ի հայտ չեն բերի։ Օրինակ, «ժողվարչապետի» հիշատակած ծառայությունների աճը ձեռք է բերում միանգամայն այլ բովանդակություն, եթե հաշվի առնենք, որ ծառայությունների ընդհանուր ծավալում 22,9%-ը բաժին է ընկնում մոլախաղերի կազմակերպմանը (կազինոների, խաղային սարքերի գործունեությանը և այլն, և այլն, տե՛ս «Հայաստանի Հանրապետության սոցիալ-տնտեսական վիճակը 2019թ. հունվար-սեպտեմբերին», էջ 48)։ Հարցեր է առաջացնում նաև ներմուծման ծավալի առաջանցիկ տեմպը արտահանման ծավալի աճի համեմատ։ Այսպես, եթե 2018թ. հունվար-հոկտեմբերին ՀՀ առևտրային հաշվեկշռի դեֆիցիտը կազմել է $2014,0 մլն, ապա 2019թ. նույն ժամանակամիջոցում առևտրային հաշվեկշռի դեֆցիտը կազմել է արդեն $2127,7 մլն։ Այսպիսով, ՀՀ առևտրային հաշվեկշռի դեֆիցիտի աճը կազմել է $113,7 մլն, ինչը բացասաբար կանդրադառնա ՀՀ վճարային հաշվեկշռի վրա։ Էլ չեմ ասում գյուղատնտեսության, էլեկտրաէներգիայի արտադրության անկման մասին. դիցուք՝ 2019թ. հունվար-հոկտեմբերին էլեկտրաէներգիայի արտադրությունը կազմել է 2018թ. հունվար-հոկտեմբերի մակարդակի 99,7%-ը («Հայաստանի Հանրապետության սոցիալ-տնտեսական վիճակը 2019թ. հունվար-հոկտեմբերին», էջ 19)։