ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆ. ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆԻ ՎԱՐՉԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ 100 ՕՐԸ

Երբ չիմացությունը մատուցվում է որպես ուժ կամ՝ ինչու անգիտակ մարդիկ չեն հասկանում իրենց անգիտակությունը

 21.08.2018, Իրավունք

Լուսանկարում. Ռուսաստանի Դաշնության Դաշնային Ժողովի Պետական Դումայի Նախագահ Վյաչեսլավ Վիկտորի Վոլոդինը և Հայաստանի Հանրապետության Ազգային Ժողովի պատգամավոր Արտաշես Մամիկոնի Գեղամյանը: Մոսկվա, 14 փետրվարի 2018 թվական:

Եվ այսպես, 2018թ. օգոստոսի 17-ին Երևանի Հանրապետության հրապարակում տեղի ունեցավ հանրահավաք՝ նվիրված Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետության 100 օրվան։ Չեմ թաքցնի, լսելով վարչապետի ելույթը՝ խոր տագնապի զգացումով համակվեցի, նախ՝ Հայաստանի Հանրապետության ճակատագրի, և երկրորդ՝ հռետորի ձայնալարերի վիճակի համար (այս մասին ասում եմ առանց որևէ սարկազմի)։ Նման գնահատական տրվում է բնավ ոչ հանուն պերճախոսության։ Այս գնահատականը պայմանավորված է այն անվիճարկելի ճշմարտության գիտակցմամբ, որ Ն.Փաշինյանի կառավարությունն ապրում և աշխատում է իրենց իսկ հորինած ինչ-որ վիրտուալ աշխարհում՝ լիովին կտրված մեր օրերի դաժան աշխարհաքաղաքական իրողություններից։ Եվ այսպես, այդ իրողությունների իմաստավորումը, Հայաստանի տնտեսական և, առհասարակ՝ ազգային անվտանգության մարտահրավերների և սպառնալիքների հնչեցումը, դրանք հաղթահարելուն և չեզոքացնելուն ուղղված՝ ՀՀ կառավարության մոտեցումների սահմանումը, ցավոք, այդպես էլ չդարձան հանրահավաքի հատկանշական լեյթմոտիվը։ Ն.Փաշինյանի ելույթում հնչած վտանգավոր և անընդունելի ձևակերպումների մասին բավական համոզիչ և բանիմացորեն արդեն արտահայտվել են ՀՀ ԱԺ-ում Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության խմբակցության իմ գործընկերները՝ Ազգային ժողովի փոխնախագահներ Էդուարդ Շարմազանովը և Արփինե Հովհաննիսյանը, ՀՀ ԱԺ արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահ Արմեն Աշոտյանը։ Կարծում եմ, Է.Շարմազանովի ս.թ. օգոստոսի 18-ի հայտարարությունն արժանի է, որպեսզի դրան ուշադիր ծանոթանան հանրահավաքի մասնակից մեր հազարավոր հայրենակիցները։ 

ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆ. ՔՈՉԱՐՅԱՆՆ ԻՄ ԸՆԿԵՐԸ ՉԷ, ԲԱՅՑ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆՆ ԱՎԵԼԻ ԹԱՆԿ Է

03.08.2018, Իրավունք

Ռուսաստանի Դաշնությունում Հայաստանի Հանրապետության Արտակարգ և լիազոր դեսպան Վարդան Տողանյանը, ՀՀ Ազգային ժողովի պատգամավոր Արտաշես Գեղամյանը, ՀՀ Ազգային ժողովի խոսնակ Արա Բաբլոյանը, Հայ Առաքելական եկեղեցու Ռուսաստանի և Նոր Նախիջևանի թեմի առաջնորդ Եզրաս արքեպիսկոպոս Ներսեսյանը, ՀՀ Ազգային ժողովի պատգամավոր Նիկոլ Փաշինյանը: Ռուսաստանի Դաշնություն, Մոսկվա, 18 հունիսի 2017 թ.:

Եվ այսպես, ս.թ. հուլիսի 27-ին Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանը բավարարեց Հատուկ քննչական ծառայության (այսուհետ՝ ՀՔԾ) միջնորդությունը Հայաստանի  երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի հանդեպ կալանավորումը որպես խափանման միջոց ընտրելու մասին։ Նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ Քրեական օրենսգրքի 300-րդ հոդվածի առաջին մասով այն բանի համար, որ նա այլ անձանց հետ նախնական համաձայնությամբ տապալել է Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական կարգը։ Նման հայտարարություն է արել ՀՔԾ մամլո ծառայությունը։ ՀՀ-ում ստեղծված լարված իրավիճակում բնավ ցանկալի չէր 14-15 տարվա վաղեմություն ունեցող իրադարձությունները փորփրելը։ Սակայն ստիպված եմ, և սա հարկադրյալ միջոց է, քանի որ այն թույլ կտա ընթերցողին չկասկածել իմ անկանխակալությանն առ այն, ինչի մասին կխոսվի ստորև։

Միասեռականները շատ լկտի և սանձարձակ վարքագիծ ունեն. Խոսրով Հարությունյան

15.08.2018, https://primenews.am/?p=5331&l=am

ՀՀԿ խմբակցության անդամ Խոսրով Հարությունյանը խիստ վրդովված է երեկ ոստիկանությունում տեղի ունեցած միջադեպի առիթով: Նրա կարծիքով՝ ոստիկանությունը հակասահմանադրական գործողություններ չի իրականացրել այնտեղ ներխուժած միասեռականների հանդեպ: «Իմ վերաբերմունքն, ընդհանրապես, սեռական փոքրամասնությանը, մարդու իրավունքների ոլորտից դուրս է: Ես այդպես չեմ նայում: Ես բացասական եմ վերաբերվում: Քրիստոնեական, բարոյական արժեհամակարգին հակասում է: Ուղղակիորեն հակասում է: Որևէ արդարացում չի կարող ունենալ: Դրան գումարած նրանց շատ լկտի, սանձարձակ վարքագիծը»,-մեզ հետ զրույցում ասաց նա:

ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆ. ՌԵԺԻՄԻ ՀՈՏԱՌՈՒ ԼԱՔԵՅՆԵՐԸ ԿԵՍ ԽՈՍՔԻՑ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՆ՝ ՈՒՄ Է ՀԱՐԿԱՎՈՐ ՇՈՒՐՋԿԱԼԵԼ

 31.07.2018, Իրավունք

Երբ նրանք եկան կոմունիստների հետևից,

ես լռեցի՝ կոմունիստ չէի։

Երբ նրանք եկան սոցիալ-դեմոկրատների հետևից,

ես լռեցի՝ սոցիալ-դեմոկրատ չէի։

Երբ նրանք եկան արհմիութենական ակտիվիստների հետևից,

ես լռեցի՝ արհմիության անդամ չէի։

Երբ նրանք եկան իմ հետևից,

մեկը չէր մնացել, որ պաշտպաներ ինձ։

Մարտին Ֆրիդրիխ Էմիլ Նիմյոլեր

Եկեղեցիների Համաշխարհային խորհրդի նախկին նախագահ, «Ժողովուրդների միջև խաղաղության ամրապնդման համար» Լենինյան միջազգային մրցանակի դափնեկիր (1967թ.)

2018թ. ամառային արձակուրդների ժամանակը լուրջ մտորումների ժամանակ է դարձել «եղելությունների և խոհերի» (մոտավորապես այնպես, ինչպես Գերցենի մոտ է) մասին, որոնք աչքերիդ առջև վերստեղծում են անցած վերջին տասնամյակների հայաստանյան կյանքի համայնապատկերը։

Մտովի տեղափոխվում եմ անցած դարի 80-ական թթ. վերջ-90-ական թթ. սկիզբ։ Աչքերիս առջև հառնում է չարագուշակ ամսաթիվը՝ 1990թ. հունվարի 13։ Հենց այդ օրը Ադրբեջանական ԽՍՀ մայրաքաղաք Բաքվում սկսվեցին բնիկ հայ ժողովրդի զանգվածային ջարդերը։ Մի քանի հազարանոց մոլեգնած ամբոխը՝ Ադրբեջանի Ժողովրդական ճակատի կողմնակիցները, որոնք իշխանություն էին տենչում, Բաքվում զանգվածային ջարդեր սկսեցին ազգային հողի վրա։ Էթնիկ հողի վրա ծագած անկարգությունները Բաքվում ուղեկցվում էին հայ բնակչության հանդեպ զանգվածային բռնությամբ, թալանով, սպանություններով, հրդեհումներով և հայերի գույքի ոչնչացմամբ։ Ինչպես և Սումգաիթի կոտորածի պարագայում՝ այն ժամանակվա խորհրդային ղեկավարությունը հերթական անգամ ի վիճակի չեղավ անհապաղ դադարեցնելու կոտորածը։