Ա. Գեղամյան. Եթե Էրդողանը գնա արկածախնդրության, շատ վտանգավոր զարգացումներ են սպասվում

23.02.2016, Aysor.am

«Թուրքիայի շուրջ իրավիճակը իսկապես շատ մտահոգիչ է՝ մանավանդ հաշվի առնելով  Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի արկածախնդրությունը»,- Aysor.am-ի հետ զրույցում ասաց ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության անդամ Արտաշես Գեղամյանը՝ անդրադառնալով ռուս-թուրքական լարված հարաբերություններին ու դրա կոնտեքստում հնարավոր սպառնալիքներին:

Գործչի խոսքով՝ միակ մխիթարանքն այս պահի դրությամբ այն է, որ կիրակի օրը ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովն ու ԱՄՆ պետքարտուղար Ջոն Քերրին երեք անգամ հեռախոսազրույց են ունեցել, որի արդյունքում պետքարտուղարությունը  հանդես է եկել հայտարարությամբ, որ Սիրիայի շուրջ բանակցային մոտեցումները ճշտվել են, զինադադար պետք է հայտարարվի՝ մինչև ՌԴ և ԱՄՆ նախագահները կհանդիպեն և ավելի մանրակրկիտ կքննարկեն այս հիմնահարցը: Չմոռանանք նաև Վ.Պուտինի և Բ.Օբամայի հեռախոսազրույցն ու  դրան հաջորդած որոշումները:

 Գեղամյան. Մենք չենք հարցնում, թե ում մահն են գուժում զանգերը...

20.02.2014, Aysor.am

ՀՀ ԱԺ պատգամավոր, ԵԱՀԿ Խորհրդարանական վեհաժողովում հայկական պատվիրակության ղեկավար Արտաշես Գեղամյանը ռուսական «Ռեգնում» գործակալությանը տված ծավալուն հարցազրույցում անդրադարձել է ԵԱՀԿ առաքելությանն ու մասնավորապես ԵԱՀԿ ԽՎ գործունեության արդյունավետությանը, ինչպես նաև ԵՄ Արևելյան գործընկերության, Մաքսային միության ձևավորման, հակամարտությունների և Ուկրաինայի ներքաղաքական ճգնաժամի թեմաներին: Ստորև ներկայացնում ենք հարցազրույցից հատված, որտեղ Արտաշես Գեղամյանն անդրադառնում է օրերս Վիեննայում կայացած ԵԱՀԿ ԽՎ նստաշրջանում իր կողմից բարձրացված հարցերին:

- Այսօր արդյունավե՞տ է արդյոք ԵԱՀԿ խորհրդարանական վեհաժողովի գործունեությունը։

- Ձեր հարցով Դուք շոշափեցիք իմ վերջին ելույթի բուն էությունը ԵԱՀԿ Խորհրդարանական վեհաժողովի (ԵԱՀԿ ԽՎ) Մշտական կոմիտեում, որի անդամներն են ԽՎ 57 մասնակից երկրների պատվիրակությունների ղեկավարները։ Իմ ելույթում ես հռետորական հարց բարձրացրի այդ կառույցի գործունեության մասին վերջին 39 տարիներին՝ սկսած այն պահից, երբ 1975թ. ստորագրվեց Եվրոպայում անվտանգության և համագործակցության Հելսինկյան եզրափակիչ ակտը։ Աշխարհիս հզորները, այսինքն՝ Եվրոպայի 33 պետությունները, ԱՄՆ-ը և Կանադան, այնուամենայնիվ, կարողացան պայմանավորվել Վանկուվերից մինչև Վլադիվոստոկ տարածքում անվտանգության և համագործակցության հիմնարար սկզբունքների վերաբերյալ։ Դրանով իսկ երաշխավորվեց, որ այն տարիներին մոլեգնող «սառը պատերազմը» երբեք թեժի չի փոխարկվի։ Բայց դա արվեց այլ առաջնորդների կողմից, այլ ժամանակում։ Այսօր, երբ մենք մոտենում ենք այդ կազմակերպության քառասնամյակին, մեր առջև հարց է ծագում. իսկ ինքնե՞րս ինչ ենք արել, որպեսզի գալիք սերունդներն ըստ արժանվույն գնահատեն մեր աշխատանքը։ Ի՞նչ կհիշեն մեր մասին, ասենք, 10 տարի անց։ Ինչո՞վ կկարողանանք հպարտանալ, վճռորոշ ի՞նչ ենք արել այս աշխարհի համար, որպեսզի գալիք սերունդները երախտագիտությամբ հիշեն մեր և մեր գործերի մասին։ Ցավոք, նման վճռորոշ նվաճումները շատ չեն։ Ավելին, ԵԱՀԿ-ն, այդ թվում և նրա Խորհրդարանական վեհաժողովը, չկարողացավ կանխել վերջին տասնամյակների թեժ պատերազմները, լինեն դրանք պատերազմներն Աֆղանստանում, Իրաքում, Թունիսում, Եգիպտոսում, իսկ հիմա էլ՝ Սիրիայում։