ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆԻ

ելույթը Ազգային ժողովի արտահերթ նիստում

01.06.2006թ.

Հարգելի գործընկերներ, Ազգային ժողովի նախորդ նախագահի և տեղակալների թեկնածությունների քննարկմանը և նրանց ընտրությանը, ինչպես հիշում եք, «Ազգային Միաբանությունը» չի մասնակցել: Կարծիք կա այս անգամ նույնպես չմասնակցել, որովհետև նախօրոք կանխորոշված հարցերի ու դրանց պարտադրված լուծումների վավերացմանը, երբ մասնակցում ես, դրանով իսկ ասես թե լեգիտիմացնում ես դրանք: Սակայն այն տեղեկատվությունը, որին տիրապետում եմ ես և ոչ միայն ես, այլ համոզված եմ նաև Ազգային ժողովում ներկայացված քաղաքական կուսակցությունները, ստիպում և պարտադրում է այդ ամենի մասին Ձեզ հետ մտքեր փոխանակել: Եվ, այսպես, ս/թ ապրիլի 30-ից մայիսի 8-ը ԱՄՆ-ի Միջազգային հանրապետական ինստիտուտը հասարակական կարծիքի ուսումնասիրման աշխարհահռչակ «Գելլապ» կազմակերպության (ըստ որում, աշխարհում գործում է համընդհանուր վստահություն վայելող հասարակական կարծիքի ուսումնասիրման նմանատիպ երկու կենտրոն` «Գելլապի» և «Խարիսի»), ինչպես նաև «Հայկական սոցիոլոգիական ասոցիացիայի», «Բալթիկ սերվիս» ՍՊԸ հետ USAID-ի պատվերով և ֆինանսավորմամբ լայնածավալ ուսումնասիրություններ էին կատարել Հայաստանի Հանրապետության ողջ տարածքում: Այս կազմակերպությունների հետազոտությունների հիմքում դրված են այնպիսի մոտեցումներ, որոնց արդյունքները կասկած չեն հարուցում և հնարավոր անճշտությունները չեն կարող գերազանցել 3%-ը` ավել կամ պակաս:

Եվ երբ տեղյակ ես այդ ուսումնասիրությունների արդյունքներին ու դրանից հետո ունկնդրում ես Ազգային ժողովի այս ամբիոնից հնչած ելույթները, ակամայից գալիս ես շատ տխուր եզրահանգման: Պարզապես ստացվում է այնպես, որ մենք չենք գիտակցում վերահաս այն վտանգների լրջությունը և սրությունը, որոնք ծառացած են հայոց պետականության, ժողովրդի և քաղաքական ուժերի առջև` լինի դա դիմություն, թե ընդդիմություն: Համաձայն այդ ուսումնասիրությունների, ՀՀ բոլոր մարզերում 1200 հարցվածների 55%-ը համարում է, որ Հայաստանի Հանրապետությունն ընթանում է սխալ ուղիով: Այսինքն` մարդիկ գիտակցում են, որ երկիրը շարժվում է սխալ ճանապարհով: Ասենք, որ դա էլ հնարավոր դարձավ մարդկանց լռակյաց հանդուրժողականության պայմաններում, ինչը պայմանավորված է նաև օտարության մեջ գտնվող մեր հայրենակիցների խոշորածավալ դրամական օգնությամբ` ուղղված հայրենիքում մնացած իրենց հարազատներին: Սրա հետ մեկտեղ այն հանգամանքը, որ հայությունը հարկադրված է մնալ երկրում և հաշտվել իր թշվառ գոյության հետ, փաստում է, որ հայ մարդը, կարծես թե, իր մեջ ուժ չի գտնում և վճռականություն չունի Հանրապետությունում վիճակը շտկելու համար: Դա է վկայում նաև այն, որ հարցվածների 74%-ը գտնում է, որ անցած մեկ տարվա ընթացքում, ավա՛ղ, երկրի վիճակը մնացել է կամ նույնը, կամ էլ էլ ավելի է վատթարացել: Վտանգավոր իրավիճակ է ստեղծվել երկրում բարոյաքաղաքական առումով: Մարդկանց 50%-ը չի վստահում և ոչ մի կուսակցության, 12 %-ն ընդհանրապես անտարբեր է կուսակցությունների հանդեպ ու պարզապես կարծիք չունի դրանց մասին: Հարցման մասնակիցների 70%-ի համոզմամբ Հայաստանում մեծ խնդիր է քաղաքական լիդերների և իշխանավորների կոռումպացված լինելու հանգամանքը: Իշխանությունները, իրենք իսկ մինչև ականջները թաղված լինելով կոռուպցիայի մեջ, ջանք ու եռանդ չեն խնայում գեբելսյան քարոզչությանը ներհատուկ միջոցներով ազգաբնակչության մեջ ձևավորել թյուր կարծիք, որ Հայաստանում բոլորն են կոռումպացված: Հեռու գնացող ճիզվիտական քաղաքականություն, որն ուղղված է ամեն գնով պառակտել մարդկանց, խոչընդոտել ժողովրդի միաբանությունը քաղաքական կուսակցությունների շուրջ` չթույլատրել հասարակության ամենալայն շրջաններում հավաքական կամքի ձևավորումը: Իշխանավորները քաջ գիտակցում են, որ միայն պառակտված հասարակությունը այսչափ երկար կհանդուրժեր իրենց աղաղակող անօրինակություններն ու հանցագործությունները:

Մտահոգիչ է իրավիճակը հասարակություն-իշխանություն հարաբերությունների ոլորտում: Այսպես, հարցվածների 67%-ը բացասական գնահատական է տվել բոլորիս. մեր ժողովուրդը չի վստահում պառլամենտին` Ազգային ժողովին, 64%-ը չի վստահում Հայաստանի Հանրապետության կառավարությանը, հարցվածների 60%-ն էլ չի վստահում նախագահական կառույցներին: Սեփական հայրենիքում մարդիկ իրենց անպաշտպան են զգում. արդյունքում հարցվածների 59%-ը չի վստահում ոստիկանությանը, 53%-ը` կրթական համակարգին: Այսինքն` մարդիկ գիտեն, որ իրենց երեխաները գնալով դպրոց կամ համալսարան` չեն ստանալու այն, ինչ անհրաժեշտ ու պահանջված է լինելու թե՜ մատաղ սերնդի, թե՜ երկրի և թե նրա ապագայի համար:

Սրանք երկրում ստեղծված ողբերգական իրավիճակը բնութագրող թվեր են, և գաղտնիք չեն: Ու եթե ես և Դուք դրանց տիրապետում ենք, համոզված եղեք, որ այդ բաց ուսումնասիրությունների արդյունքներին ծանոթ են նաև այն երկրները, որոնք Հայաստանին տարիներ շարունակ ցույց են տվել հումանիտար, նյութական և բարոյական աջակցություն: Ավելին, փորձել են առարկայորեն օգնել ժողովրդավարության խորացման գործում: Խոսքս, հատկապես, այն երկրների մասին է, որոնք Հայաստանում հավատարմագրված դեսպանություններ ունեն: Կասկածից վեր է և այն, որ ուսումնասիրությունների արդյունքներին տիրապետում են նաև այն երկրները, ում հետ մենք հակամարտության մեջ ենք և չլուծված խնդիրներ ունենք:

Մի կարևոր փաստի մասին ևս խոսեմ: Այսպես, հարցվածների 61%-ը գտնում է, որ Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը պատշաճ աշխատանք չի կատարում, որ առաջիկա ԱԺ և նախագահական ընտրություններն անցնեն ազատ ու արդար: Թերևս, դա է պատճառը, որ մարդկանց 74% էլ համարում է, որ գալիք ընտրությունների արդյունքները նույնպես կեղծվելու են: Հուսահատությունը, անվստահությունը վաղվա օրվա նկատմամբ այն աստիճանի է արմատացած մարդկանց գիտակցության մեջ, որ նրանց 79%-ը կարծում է, որ դեռ շատ ժամանակ կպահանջվի երկրում ստեղծված ծանր վիճակը բարելավելու համար: Եվ ցավն այն է, որ Հայաստանում համընդհանուր խորը ճգնաժամը բնութագրող այս թվերը իրականում էլ ավելի ծանր կլինեին` հաշվի առնելով այն, որ, համաձայն վերոհիշյալ ուսումնասիրությունների, ազգաբնակչության 79%-ը վախենում է արտահայտել իր կարծիքը և իր քաղաքական տեսակետները: Ահա այսպիսի հասարակություն է ստեղծվել պարոն Քոչարյանի և նրան սատարող քաղաքական ուժերի իշխանավարության օրոք: Ահա ունենք հասարակություն, որը խեղդվում է անօրինականությունների ճիրաններում, ապրում ենք մի երկրում, ուր չի գործում օրենքն ու արդարադատությունը, ուր անգամ իսկ դատարանների կողմից ընդունված որոշումները երբեք ու երբեք չեն կատարվում: Ասածս մերկապարանոց չլինելու համար, բերեմ ընդամենը մեկ օրինակ: Անցած երեք տարիների ընթացքում ՀՀ դատարանների կողմից գանձման ենթակա չվերականգնված մնացորդ գումարը կազմել է 138 միլիարդ դրամ: Հայաստանի Հանրապետության պետական բյուջեն, սոցիալական ապահովագրության հիմնադրամը այդպես էլ չստացան այդ գումարները:

Երբ համադրում ես բերված թվերն ու փաստերը, գալիս ես տխուր հետևության. մենք ունենք ծայր աստիճան հիվանդ հասարակություն և թուլացած պետականություն: Մենք ունենք ժողովուրդ, որը ոչ մեկիս չի վստահում` լինի դա պատգամավոր, թե նախարար, նախագահ, թե ոստիկան, դատավոր, թե ուսուցիչ: Այն, որ մեզ` պատգամավորներիս չի վստահում, դա դեռ չարյաց փոքրագույնն է: Դժբախտություն է, որ ժողովուրդը իր իսկ ապագային չի վստահում, հետն էլ իր ապագան մեր երկրի հետ չէ, որ կապում է: Ունենալով նման իրավիճակում հայտնված հասարակություն, ակամայից հարց ես տալիս քեզ` մեր ժողովուրդն ինչպե՞ս պետք է լուծի հայրենիքի առաջ ծառացած առկա բարդ ու վտանգավոր խնդիրները: Պառակտված, հուսահատված, հուսալքված հասարակությանը մենք ի՞նչ ենք հրամցնում, առաջարկում. պարտադրված սկանդալներ, պարտադրված բանսարկություններ, որոնք ղեկավարվում են մի կենտրոնից և տեղավորվում են «բաժանիր, որ տիրես» կարգախոսի մեջ: Ահա սա է վիճակը:

Եվ, թերևս, կարծում եմ, որ այսօր ԱԺ նախագահի թեկնածուի հատկանիշները քննարկելիս ելույթ ունեցողներին, հատկապես տղամարդկանց պետք չէ իրար սեր բացատրել: Հարկ է խնդիրների մասին պարզորոշ ասել և սեփական պատասխանատվությունը դրանց կատարման մեջ տեսնել: Տագնապ հարուցող վերոհիշյալ իրողությունները ես մեծապես վերագրում եմ կոալիցիայի վատ աշխատանքին, սակայն դրա հետ մեկտեղ դա վերագրում եմ նաև մեզ, կոնկրետ «Ազգային Միաբանությանը»: Խոստովանենք, որ մենք էլ մեր հերթին չենք կարողացել անել այն ամենը, որ կանխեինք ժողովրդավարության ուղուց երկրի տագնապահարույց հետընթացը:

Անդրադառնալով պարոն Տիգրան Թորոսյանի խոսքում բերված հարցադրումներին, ասեմ, որ ես նույնպես կարևորում եմ դրանք: Սակայն այդ խնդիրներն ածանցյալ են այն մայր հիմնահարցերից, որոնք արծարծված են, կրկնում եմ, ԱՄՆ Միջազգային հանրապետական ինստիտուտի, «Գելլապի» կազմակերպության, «Հայկական սոցիոլոգիական ասոցիացիայի», ինչպես նաև «Բալթիկ սերվիս» ՍՊԸ-ի ուսումնասիրություններում: Ահա այս հարցերի մասին է, որ պետք է խորհենք: Եվ ամենակարևորը, կարծում եմ, մենք պետք է ինքներս խոստովանենք, որ Ազգային ժողովի այս կազմը, ավա՛ղ, չի կարող լուծել երկրի առջև ծառացած այս հիմնարար խնդիրները: Մեր կողմից կլիներ ազնիվ, կլիներ, իրոք, մտահոգ քաղաքական ուժի դրսևորում, եթե մենք բոլորս այսօր հայցեինք ժողովրդի ներողամտությունը և վայր դնելով մեր պատգամավորական լիազորությունները հայտարարեինք Ազգային ժողովի ինքնալուծարման մասին: Կրկնում եմ, մեր երկիրը հայտնվել է կործանարար զարգացումների ծիրում: Գիտակցել դա և չառնել դրա առաջը` նշանակում է ինքներս մեզ դատապարտենք սերունդների արհամարհանքին և մոռացությանը:

ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆԻ

ելույթը Ազգային ժողովի նիստում

02.05.2006թ.

Հանգստյան օրերին մտածեցի ծանոթանալ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներ կատարած Իլհամ Ալիևի պաշտոնական այցի արձագանքներին: Եվ, ի՞նչ եք կարծում, ազերիների համար, ավա՛ղ, ամենաոգևորող, բարենպաստ արձագանքների հանդիպեցի: Մասնավորապես, մայիսի 1-ին ԱՄՆ պետքարտուղարության պաշտոնական կայքում Սկոտ Մակլելլանը, որը Սպիտակ տան մամուլի խոսնակն է, Ադրբեջանին բնութագրել է «որպես ԱՄՆ-ի առանցքային դաշնակիցը մեծ կարևորություն ունեցող այդ տարածաշրջանում, դաշնակից, որն իր ներդրումն ունի Իրաքում, Աֆղանստանում և Կոսովոյում…»: Ուշադրություն դարձրեք` Ադրբեջանը ԱՄՆ-ի առանցքային դաշնակիցն է: Դրական արձագանքներ են տպագրել «Քրիսչեն սայենս մոնիտորը» (որը, իրոք, աշխարհահռչակ թերթ է), ինչպես նաև «Դալլաս մորնինգ նյուզը»: Ես էլ չեմ ասում, որ ապրիլի 28-ին ռուսական «Նեզավիսիմայա գազետա» հեղինակավոր թերթը, անդրադառնալով Բաքվում Իրանի պաշտպանության նախարար Մուստաֆա Մուհամմադ Նաջարի այցին, նշել էր, որ վերջինս Իլհամ Ալիևին խնդրել էր ԱՄՆ կատարելիք իր առաջիկա այցի ժամանակ նախագահ Բուշին ներկայացնել տարածաշրջանում ստեղծված իրական վիճակը: Ինչն էլ արվեց Ալիևի կողմից և հավաստիացում ստացվեց, որ ԱՄՆ-ն հակված է խաղաղ ճանապարհով կարգավորել Իրանի միջուկային ծրագրի հետ առնչվող հարցերը:

Այս ամենից սիրտս նեղվեց. որոշեցի հայկական թերթեր կարդալ, որ մի քիչ ոգևորվեմ: Սկսեցի դրանք կարդալ: Այ մարդ, չկարդայի ավելի լավ էր: Դարձյալ գրում են, որ պարոն Սերժ Սարգսյանը քավորն է մաքսանենգ ճանապարհով ներկրված ապրանքների, քավորն է կենտրոնացված կերպով կաշառքների ձեռբերման, մաքսային համակարգում ներդրված կոռուպցիոն մեխանիզմների: Անդրանիկ Մարգարյանին էլ հանգիստ չեն թողնում: Գրում են, որ սեփականաշնորհման արդյունքում անաշխատ եկամուտներով հարստություն է դիզել: Կողքից էլ կճմթում են Արթուր Բաղդասարյանին, գրելով, որ այս մարդն էլ կասկածելի գումարներով դղյակ է կառուցել: Տեսան, որ չեղավ, էդ ո՞նց կլինի, որ դաշնակցականների հասցեին բան չասեին: Սրանց վրա էլ իրենք ներսից սարքեցին: Ընտրությունների կեղծարար, տխրահռչակ Սպարտակ Եղիազարյանին մեջտեղ հանեցին, որը և ոչ մի տեղ դաշնակցության անունը բացարձակապես չէր տվել, հանկարծ սկսեց «երգել» ռադիոլուրով` դաշնակցական մարզպետին ներքաշելով:

Պարոն Քոչարյան, էս ի՞նչ շրջապատում եք հայտնվել, էս ի՞նչ «կուպե» եք ընկել: Այ մարդ, որտեղ ձեռ ես տալիս` լխկած, կաշառակեր, կոռուպցիոներ, մաքսանենգ է: Սա ողբ է, որ մենք պետք է գիտակցենք: Տեսնում ես, թե հարևան երկրի նախագահին ինչ մակարդակով են ընդունում և ինչ հարցեր են վստահում, իսկ այստեղ ականատեսն ես դառնում, որ սեփական պաշտոնը երկարաձգելու համար իր հենարանին կազմակերպված կերպով վարկաբեկում է աշխարհով մեկ: Պարոն Քոչարյան, ճիշտ կլինի Դուք հրաժարական տաք: Կոալիցիան էլ անհրաժեշտ հետևությունը կանի դրանից:

ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆԻ

ելույթը Ազգային ժողովի նիստում

02.05.2006թ.

Ես իմ գոհունակությունն եմ հայտնում Արթուր Բաղդասարյանին, որ նա իր ելույթում շատ հստակ ասաց հետևյալը, այն է, որ գերմանական թերթին ու իր նոր հնչեցրած պարզաբանումների և պարոն Քոչարյանի մոտեցումների միջև էական տարբերություններ չկան: Այսինքն` հետևությունը մեկն է. պարոն Քոչարյանի լեզվին մի բան է, մտքին` տրամագծորեն այլ: Իսկ լեզվինն էլ այն է, որ ՆԱՏՕ-ին անդամակցելը Հայաստանի Հանրապետության օրակարգում չկա, իսկ մտքինն էլ այն է, ինչը «էականորեն չի տարբերվում», ինչպես նշեց Արթուր Բաղդասարյանը, իր տեսակետից (Հայաստանի ապագան ՆԱՏՕ-ին անդամակցելն է): Պարոն Բաղդասարյանի անկեղծությունն արժանի է դրվատանքի: Ես ամենևին չեմ ասում` ՆԱՏՕ-ին անդամակցվելը լավ է, թե վատ: Այսօր այդ հարցը չի քննարկվում: Այսօր քննարկվում է մեկ այլ երևույթ, այն է, որ Հայաստանի բարձրաստիճան իշխանությունը (ես Ձեզ ի նկատի չունեմ` պարոն Բաղդասարյան) ի դեմս պարոն Քոչարյանի, ստացվում է, որ երկակի խաղ է խաղում Ռուսաստանի և Միացյալ Նահանգների հետ` հարվածի տակ դնելով Հայաստանի Հանրապետության անվտանգությունը: Իսկ մենք գիտենք, որ ստի, կեղծիքի ճանապարհը շատ կարճ է: Ժողովրդական լեզվով ասած` 40 օր:

Մեկ հարց ևս, ես դեռ 37 վայրկյան ունեմ: «Ազգային Միաբանություն» խմբակցությունը գտնում է, որ «Ընտրական օրենսգրքում» կառավարության կողմից առաջարկվող փոփոխությունները մեզ համար ևս անընդունելի են, և մենք մեր ստորագրությունը հետ կվերցնենք «Ընտրական օրենսգրքի» քննարկվող տարբերակից, եթե այդ փոփոխությունները տեղ գտնեն դրանում: Շնորհակալություն:

* * *

Հարգելի Վիկտոր Դալլաքյանը, իմ կարծիքով, խնդրո հարցի շուրջ շեշտադրումը փոքր-ինչ այլ կերպ արեց: Կառավարության կողմից ներկայացված առաջարկը պարզապես ոչ այլ ինչ է, քան հարված Անդրանիկ Մարգարյանին` թիկունքից: Հայաստանի Հանրապետությունը, անդամակցելով Եվրոպայի Անվտանգության և Համագործակցության Կազմակերպությանը, ստորագրել և վավերացրել է այն բոլոր փաստաթղթերը որոնց համաձայն հենց ԵԱՀԿ առաքելության մեխն է ընտրությունների վրա վերահսկողություն կազմակերպելը և անցկացնելը: Ուստի, ստացվում է այնպես, որ վարչապետին դեմ են տվել ստորագրի մի փաստաթուղթ, որը, ի սկզբանե, հակասում է Հայաստանի Հանրապետության ստանձնած միջազգային պարտավորություններին և Սահմանադրության պահանջին: Այն է, որ մեր երկիրը պարտավորվում է դոմինանտ ընդունել միջազգային այն պայմանագրերը, որոնք վավերացվել են ՀՀ Ազգային ժողովում և չեն հակասում Սահմանադրությանը: Ուստի, անհեթեթություն է, երբ մեր կառավարությունը ԵԱՀԿ-ին առաջարկում է իրականացնել իր իսկ ուղղակի առաքելությունը` վերահսկել Հայաստանի Հանրապետությունում անցկացվելիք խորհրդարանական և նախագահական ընտրությունները միայն կառավարության հրավերի առկայության դեպքում: Կարծում եմ, կառավարությունն իր այս բովանդակությամբ առաջարկը հետ կվերցնի:

ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆԻ

ելույթը Ազգային ժողովի նիստում

21.03.2006թ.

Հարգելի գործընկերներ, օրերս հրապարակվել է թմրանյութերի դեմ պայքարի միջազգային ռազմավարության մասին ԱՄՆ պետդեպարտամենտի ամենամյա զեկույցը: Զեկույցում, ըստ էության, Հայաստանի իշխանությունները, բացի կոռումպացված լինելուց, մեղադրվում են թմրաբիզնեսով զբաղվելու մեջ. «Հայ բարձրաստիճան պաշտոնյաները չեն մերկացվել թմրանյութերի ապօրինի իրացման գործում»: Զեկույցից բերված այս մեջբերումը շատ հետաքրքիր և նրբին դիտարկում է: Այն է, որ իշխանավորները ներգրավված են նարկոբիզնեսում, դա կասկածից վեր է, սակայն պարզապես դեռևս չեն բացահայտվել: Կարելի էր այս ամենը տարբեր տեսանկյուններից վերլուծել, բայց մտահոգիչ է այն, որ ճիշտ այս նույն հարցադրումն արդեն 8 տարի է շարունակ շահարկում են թե՜ ադրբեջանական մամուլը, թե՜ ադրբեջանական պաշտոնյաները Եվրախորհրդի և ԵԱՀԿ-ի ամբիոններից: Խիստ մտահոգիչ է այն, որ ադրբեջանցիների այս տեսակետն արդեն տեղ է գտել պաշտոնական Վաշինգտոնի ամենահեղինակավոր զեկույցներից մեկում: Միթե՞ սա չի մտահոգում իշխանություններին: Եթե իշխանություններն են մասնակից թմրաբիզնեսի մեջ, կնշանակի նման վարչակարգին վստահել այլևս չի կարելի: Իսկ ի՞նչ է նշանակում լինել մեղսակից: Նշանակում է Հայաստանի Հանրապետությունը դարձել է նարկոտրաֆիկի տարանցիկ տարածք: Վաղը այդ խնդրով այստեղ կգան խաղարար կամ ուրիշ ուժեր, որ վերջ դնեն դրան: Ո՞վ է սրա պատասխանը տալու: Էս ո՞ւր եք հասցրել երկիրը պարոնայք իշխանավորներ:

Հաջորդ հարցը: Ճիշտ այդ օրերին մամուլում լրահոս եղավ, որ Հայաստան են բերվել 27 տեսաերիզ, որոնք ամենայն մանրամասներով ներկայացնում են բարձրաստիճան պաշտոնյաների, մեղմ ասած, անբարո վարքագիծը` Եվրոպայում և ԱՄՆ-ում հանգստանալիս: Սա են հասկացնում իշխանություններին. ինչ ասենք` աշակերտի պես խելոք կգնաք ու կկատարեք, թե չէ գիտեք ձեր արածները… Իսկ ի՞նչ պետք է ասեն, ի՞նչ պետք է պարտադրեն: Այսօր մի հարց է օրակարգում` Լեռնային Ղարաբաղի հիմնահարցը: Ես էլ չեմ ասում, որ վաղը, մյուս օրը բանակցային արդեն ցանկացած գործընթացի ժամանակ մեր ախոյանները կասեն. լավ, վերջին հաշվով մենք ո՞ւմ հետ ենք բանակցում. ղումարբազնե՞րի, թմրաբիզնեսով զբաղվողնե՞րի, թե՞ կոռուպցիայի մեջ թաղվածների հետ: Եվ նման պայմաններում մենք տանուլ կտանք Լեռնային Ղարաբաղի հիմնահարցը: Փոխանակ գան, խելացի կերպով ընդդիմությանը խնդրեն, թե եկեք, խելք-խելքի տանք, անցնցում իշխանափոխություն անենք: Որովհետև այսօր երկրին պետք են ու կան ուժեր, որոնք իրենց նման խոցելի չեն: Դրա փոխարեն քաղաքական դաշտն իրար դեմ են հանում: Պատահական չէր, որ Ալեքսան Կարապետյանն ասաց` սրանք այնքան են արդեն խճճվել հարաբերություններ պարզելու գործում, որ փորձում են մեզ ներքաշել այդ ճղճիմության մեջ: Մեկը մյուսին մեզ պաս է տալիս, որ ես իրենց փոխարեն անընդունելի մարդուն խիստ քննադատության ենթարկեմ, թե չէ կասեն` հետը կապված է:

Պարոն Քոչարյան, մենք պատրաստ ենք համագործակցել ձեզ հետ և քննարկել ձեր հրաժարականի հարցերը` նպատակ ունենալով, որ այն անցնցում անցնի:

ԱԼԵՔՍԱՆ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆԻ

ելույթը Ազգային ժողովի նիստում

21.03.2006թ.

Նախորդ հայտարարությունների ժամանակ բացահայտել էի խոշորածավալ կոռուպցիայի հասցեները: Միակ հետևությունը, որ այս տնաքանդներն արեցին այն էր, որ մի քանի հազար դրամի ավտոպահեստամասերի ինչ-որ գործ հայտնաբերեցին, աշխարհով մեկ հարայ-հրոց գցեցին` քաղաքական աստառ տալով դրան: Դա էլ պրծան, իրենց «կերակրատաշտից» սնվող ոմն Գայանե Մանուկյանի, նույն ինքը` Ագապի Հայկազունու, «Փակագիծ» թերթուկի էջերում Ա.Գեղամյանից կախվեցին, նորից նրան կապելով Սերժ Սարգսյանի հետ:

Թարգեք զրպարտությամբ զբաղվել: Էնքան ղզիկ ու վախկոտ եք, որ ձեր «պապաներին» չեք կարողանում կպնեք, Գեղամյանի վրա շառուշուռ եք անում, որ ինքը ձեր փոխարեն կպնի: Հանգստացեք, միևնույն է, ինքը շարունակելու է օբյեկտիվորեն քննադատել, բայց ոչ թե ձեզ, այլ ձեր «կերակրատաշտի» տերերին:

Դարակազմիկ մի հերթական թալանի մասին խոսեմ: Կադրային սխալ քաղաքականություն, կասկածելի գործարքներ, ֆինանսական ահռելի միջոցների ալան-թալան, ահա այն, ինչը պատճառ դարձավ «Հայկական ավիաուղիների» քայքայմանը: Այսպես. Հայաստանի ֆինանսների և էկոնոմիկայի նախարարության գլխավոր ֆինանսական վարչության 25 փետրվարի 2002 թ. ակտի համաձայն` կատարվել էր «Զվարթնոց միջազգային օդանավակայանի» ֆինանսական պարտավորությունների ստուգում: Այս կազմակերպությունը որպես գնորդ «Միկա Լիմիթեդ» ՍՊԸ-ի հետ 1999 թ. սեպտեմբերի 1-ին կնքել էր ավիավառելիքի մատակարարման վերաբերյալ թիվ 74 պայմանագիրը, որով մատակարարը պարտավորվել էր օդանավակայանին մատակարարել 10.000 տոննա վառելիք նույն տարվա 4-րդ եռամսյակում: Սակայն «Զվարթնոց» օդանավակայանը «Միկա»-ից չստանալով նախատեսված վառելիքը, ստիպված էր իր ուժերով իրականացնել վառելիքի ներկրումը, այն էլ 1 տոննայի գինը պայմանագրային 208-ից հասցնելով 320 դոլարի: Ֆինանսական վարչության կողմից կատարված հաշվարկների համաձայն` «Միկա Լիմիթեդ»-ի նկատմամբ (նախագահ Բաղդասարով) 2002 թ. հունվարի 1-ի դրությամբ պարտք-պահանջը կազմել էր 2 մլն 957 հազար 760 ԱՄՆ դոլար: Իհարկե, միամիտների մտքով կարող էր անցնել, որ Բաղդասարովն այդ գումարները կմուծի: Բա ոնց, անպայման կմուծի, «հարիֆ» էի՞ք գտել: Ակտը հանձնելուց 15 օր հետո կոմերցիոն բաժնի ոմն պետ, իր սեղանի դարակները քանդելուց, գտնում է «Միկա Լիմիթեդ» ՍՊԸ-ի հետ 2000 թ. հուլիսի 25-ին կնքված (գործող պայմանագրից 11 ամիս հետո) մի համաձայնագիր, որով դադարեցվում է 1999 թ. սեպտեմբերի 1-ի պայմանագրի գործողությունը: Հիմա այդ 3 միլիոն դոլարը չմուծելու համար Բաղդասարովը ո՞ւմ, ինչքա՞ն փող է տվել, թողնում եմ կոռուպցիայի դեմ պայքարի մասին բոլորից բարձր ու շատ խոսող իշխանիկների վրա:

Ավելին, լկտիությունը հասավ այնտեղ, որ ընկերության սեփականատերը դարձավ նույն ինքը` Միքայել Բաղդասարովը, որն իր բաժնետոմսերի 67 %-ը 2002-ի նոյեմբերին վաճառել էր «Սիբիր» ռուսական ավիաընկերությունը: Վերջինս էլ, մամուլի տվյալներով, 2-3 տարում շուրջ 50 մլն դոլար աշխատեց, որից հետո հայ ժողովրդի «բարերար» Բաղդասարովը ետ գնեց «Արմավիան»` հանրությանը ներկայացնելով իբրև մե՛ծ լավություն:

Ժողովուրդ ջան, սրանց արած թալանի վերջը Կոշի գաղութն ա: Գաղութի ճակատին էլ, Էս գլխից եկեք միասին գրենք. «Բարի գալուստ, հայրենի թալանչիներ, Ձեզ սպասելով, աչքներս ջուր կտրեց… »: