Ազգային Միաբանություն կուսակցության 4-րդ համագումար

31 հոկտեմբերի 2003 թվ.

Համագումարի աշխատանքներին 685 պատվիրակներից մասնակցում էին 669-ը:

Օրակարգը:

1. Հայաստանի Հանրապետության Ազգային Ժողովի 2002թ. հուլիսի 3-ին ընդունած «Կուսակցությունների մասին» օրենքի պահանջներին համապատասխան «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» կանոնադրության մեջ և ծրագրում փոփոխություններ կատարելու մասին:

Զեկ. ԱՄԿ փոխնախագահ Կորյուն Առաքելյան

2. «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» նախագահ Արտաշես Գեղամյանի հաղորդումը Հայաստանի Հանրապետությունում և տարածաշրջանում քաղաքական հնարավոր զարգացումների վերաբերյալ:

Զեկ. ԱՄԿ նախագահ Արտաշես Գեղամյան

3. Ընտրություններ:

Համագումարը հաստատեց կանոնադրության մեջ կատարված փոփոխությունները: Համագումարը Արտաշես Մամիկոնի Գեղամյանին վերընտրեց կուսակցության նախագահ:Կուսակցության առաջին փոխնախագահ վերընտրվեց Ալեքսան Համբարձումի Կարապետյանը, փոխնախագահներ ընտրվեցին Կորյուն Վարդանի Առաքելյանը և Սարգիս Գևորգի Մուրադխանյանը: Համագումարը ընտրեց կուսակցության 15 հոգուց բաղկացած նախագահություն.

Նախագահության կազմը

1. Գեղամյան Արտաշես

2. Կարապետյան Ալեքսան

3. Առաքելյան Կորյուն

4. Մուրադխանյան Սարգիս

5. Ադամյան Ինեսա

6. Բեկթաշյան Վլադիմիր

7. Գասպարյան Սոնյա

8. Դավթյան Միսակ

9. Խաչատրյան Նորիկ

10. Ղռաթյան Սոյրաբ

11. Մելիք-Փաշայան Ալեքսանդր

12. Մնացականյան Ռոմեն

13. Նիկոլյան Համլետ

14. Պլուզյան Զավեն

15. Սեմերջյան Հարություն

«Ազգային Միաբանություն կուսակցության»

նախագահության անդամների կենսագրությունները

ԱՐՏԱՇԵՍ ՄԱՄԻԿՈՆԻ ԳԵՂԱՄՅԱՆ

«Ազգային Միաբանություն կուսակցության» նախագահ:

Ծնվել է 1949թ. դեկտեմբերի 2-ին, Երևանում, ծառայողի ընտանիքում: 1971թ. ավարտել է Երևանի Պոլիտեխնիկական ինստիտուտը և ընտրվել ֆակուլտետի կոմերիտական կազմակերպության ազատված քարտուղար:

1972թ. հունիս-սեպտեմբերին աշխատել է Կարելական Ինքնավար Հանրապետությունում որպես Հայաստանի ուսանողական շինջոկատի հրամանատար: Շինջոկատի աշխատանքները գերազանց կազմակերպելու համար պարգևատրվել է ՀԽՍՀ Գերագույն խորհրդի Պատվոգրով:

1972թ. հոկտեմբերին ընդունվել է ԽՄԿԿ շարքերը:

1974-76 թթ. ընտրվել և աշխատել է Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի 13-հազարանոց կոմերիտական կազմակերպության կոմիտեի առաջին քարտուղար:

1976-78 թթ. եղել է ՀԼԿԵՄ կենտկոմի ուսանող երիտասարդության բաժնի վարիչ:

1979-86 թթ. աշխատել է Հայաստանի Կոմկուսի կենտկոմի ապարատում (հրահանգիչ, սեկտորի վարիչ, տեսուչ, կենտկոմի առաջին քարտուղարի օգնական, կուսակցական-կազմակերպական աշխատանքի բաժնի վարիչի առաջին տեղակալ):

1987-89 թթ. ընտրվել և աշխատել է Երևանի Մաշտոցի կուսշրջկոմի առաջին քարտուղար:Այդ տարիներին շրջանում շահագործման են հանձնվել ավելի քան 320 հազար քառ.մետր բնակմակերես, 8 հազար աշակերտական տեղով դպրոցական շենքեր, 1960 տեղով մանկապարտեզներ:

1988-90 թթ. եղել է ԽՄԿԿ ԿԿ առընթեր հասարակական գիտությունների ակադեմիայի ունկնդիր (Մոսկվա):

1989-90թթ. ընտրվել և աշխատել է Երևանի քաղաքապետ:

Նրա պաշտոնավարության օրոք ավարտվել է Մասիս-Երևան և Արզական-Երևան ջրատարների տարիներ շարունակ ձգձգվող շինարարությունը՝ քաղաքին տալով վայրկյանում 1200 լիտր ջուր, շահագործման են հանձնվել բազմաթիվ բնակելի շենքեր, դպրոցական և նախադպրոցական կառույցներ, Ազատության պողոտայի ճանապարհային հանգույցը («Լամբադա»), բարեկարգվել են տասնյակ միկրոշրջաններ, շեշտակի թափ է ստացել Դավիթաշենի կամրջի շինարարությունը: Կաթողիկոս Վազգեն Ա-ի կողմից օծվելով՝ Արտաշես Գեղամյանի անմիջական մասնակցությամբ հիմնադրվել է Երևանի Գրիգոր Լուսավորիչ Մայր Տաճարը:

Նուբարաշենի ողբերգական հայտնի իրադարձությունների օրը՝ 1990թ. մայիսի 27-ին, մի խումբ ազատամարտիկների հետ Արտաշես Գեղամյանը կանխել է երևանցիներին սպառնացող վտանգը: 1990թ. հունիսին կասեցրել է իր ԽՄԿԿ անդամությունը:

1991-95թթ. որպես «Պրոմեթևս» հայկական ունիվերսալ բորսայի և ապա «21-րդ ԴԱՐ» ՍՊԸ-ի գլխավոր տնօրեն՝ հանրապետության շրջափակման պայմաններում, էներգետիկ ճգնաժամի տարիներին, կազմակերպել է կենսական անհրաժեշտություն ներկայացնող արդյունաբերական հումքի մեծաքանակ ներկրումը Հայաստան՝ Ռուսաստանի ռազմաօդային տրանսպորտով:

1997թ. ապրիլին հիմնադրել է «Ազգային Միաբանություն կուսակցությունը», որի 1-ին համագումարում ընտրվել է կուսակցության նախագահ:

1995թ-ից մինչև օրս Հայաստանի Հանրապետության Ազգային Ժողովի պատգամավոր է:

1999 թ-ից մինչև 2003 թվ. եղել է Ազգային Ժողովի «Իրավունք և միաբանություն» խմբակցության ղեկավարը: Ազգային ժողովում և ԶԼՄ-ներով Արտաշես Գեղամյանը բազմիցս հանդես է եկել Հանրապետության սոցիալ-տնտեսական ճգնաժամի հաղթահարմանն ուղղված ծրագրային առաջարկություններով, առանձնահատուկ կարևորել է ԼՂ հիմնահարցի արդարացի լուծման հրամայականը, հիմնավորել է իշխանությունների վարած քաղաքականության արատավոր լինելը, պահանջել է Հանրապետության Նախագահի հրաժարականը:ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիայի «Գիտություն» հրատարակչության հրատարակած՝ «Հայաստանի Հանրապետությունում համընդհանուր ճգնաժամի հաղթահարման ծրագրի» հեղինակն է:

2003 թվականի փետրվարի 19-ին կայացած Նախագահական ընտրություններին Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի հրապարակած պաշտոնական տվյալներով Արտաշես Գեղամյանի օգտին իրենց ձայներն էին տվել ընտրողների 17.6%-ը: 2003թ. մայիսի 25-ին կայացած Ազգային Ժողովի ընտրություններում «Ազգային Միաբանություն կուսակցությունը» հաղթանակ է տարել և խորհրդարանում ներկայացված է 9 պատգամավորներով:

Արտաշես Գեղամյանը Ազգային Ժողովի «Ազգային Միաբանություն» խմբակցության ղեկավարն է, Եվրոպայի խորհրդի Խորհրդարանական վեհաժողովում և Եվրոպայի անվտանգության և համագործակցության կազմակերպության Խորհրդարանական վեհաժողովում ՀՀ ԱԺ պաշտոնական պատվիրակությունների անդամ:Ամուսնացած է, ունի երկու որդի:

 

ԱԼԵՔՍԱՆ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄԻ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

«Ազգային Միաբանություն կուսակցության» առաջին փոխնախագահ

Ծնվել է 1950 թ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ ինժեներ-տնտեսագետ է: «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» հիմնադիրներից է: 1999 թ. մայիսի 30-ին «Իրավունք և միաբանություն» դաշինքի համամասնական ընտրացուցակով, իսկ 2003թվ. մայիսի 25-ին «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» համամասնական ընտրացուցակով ընտրվել է Ազգային Ժողովի պատգամավոր: Ազգային Ժողովի «Ազգային Միաբանություն» խմբակցության քարտուղարն է, ԱԺ «Սոցիալական, առողջապահության և բնության պահպանության հարցերի» մշտական հանձնաժողովի անդամ, ՆԱՏՕ-ի Խորհրդարանական վեհաժողովում ՀՀ ԱԺ պատվիրակության անդամ:

 

ԿՈՐՅՈՒՆ ՎԱՐԴԱՆԻ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

«Ազգային Միաբանություն կուսակցության» փոխնախագահ

Ծնվել է 1944 թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ բանասեր է:ՀՀ Ազգային Ժողովի պատգամավոր է, ԱԺ «Գիտության, կրթության, մշակույթի և երիտասարդության հարցերի» մշտական հանձնաժողովի անդամ:

 

 

 

ՍԱՐԳԻՍ ԳԵՎՈՐԳԻ ՄՈՒՐԱԴԽԱՆՅԱՆ

«Ազգային Միաբանություն կուսակցության» փոխնախագահ

Ծնվել է 1948 թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ պատմաբան է: 2000 թվականից կուսակցության Երևանի քաղաքային կազմակերպության նախագահն է:

 

 

 

 

 

ԻՆԵՍԱ ՎԻԼԵՆԻ ԱԴԱՄՅԱՆ

Ծնվել է 1955 թվ.:

Մասնագիտությամբ բժիշկ է, Բժշկական գիտությունների թեկնածու:Աշխատում է ՀՀ Առողջապահության նախարարության Ազգային առողջապահության ինստիտուտում, որպես ընտանեկան բժշկության նեղ մասնագիտությունների ամբիոնի վարիչ:

 

 

 

 

 

ՎԼԱԴԻՄԻՐ ԱՆՈՒՇԱՎԱՆԻ ԲԵԿԹԱՇՅԱՆ

Ծնվել է 1947 թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ մանկավարժ է:

Աշխատում է Երևանի Հյուսիսային համալսարանի Ալավերդու «Թումանյան» մասնաճյուղում, որպես տնօրեն:

 

 

ՍՈՆՅԱ ՖՐՈՒՆԶԵԻ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆ

Ծնվել է 1958 թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ տնտեսագետ է:

Աշխատում է ՀՀ Ազգային Ժողովում, որպես փորձագետ-գլխավոր մասնագետ:

 

 

 

 

 

 

ՄԻՍԱԿ ԴԱՎԹՅԱՆ

Ծնվել է 1934թվ.:

ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիայի ակադեմիկոս, Երևանի պետական համալսարանի պրոֆեսոր:

 

 

 

 

 

 

ՆՈՐԻԿ ՍԱՌԱՖԵԼԻ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Ծնվել է 1957թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ ինժեներ շինարար է:

Աշխատում է «Մայր Սևան» ՓԲԸ-ում, որպես գործադիր տնօրեն:

 

 

 

 

 

 

ՍՈՅՐԱԲ ՌԱՖԱՅԵԼԻ ՂՌԱԹՅԱՆ

Ծնվել է 1949 թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ ինժեներ շինարար է:

Աշխատում է Արթիկի համայնքի «Շենքերի և շինությունների շահագործում» ՓԲԸ, որպես տնօրեն:

 

 

 

 

 

 

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԱԼԲԵՐՏԻ ՄԵԼԻՔ-ՓԱՇԱՅԱՆ

Ծնվել է 1938թվ.: Մասնագիտությամբ զինվորական բժիշկ է, բժշկական գիտությունների թեկնածու, պաշտոնաթող գնդապետ: Աշխատում է ՀՀ Առողջապահության նախարարության «Նորք» հանրապետական հոգեկան առողջության կենտրոնում, որպես տնօրենի խորհրդական:

 

 

 

 

 

 

ՌՈՄԵՆ ԺՈՐԱՅԻ ՄՆԱՑԱԿԱՆՅԱՆ

Ծնվել է 1951թվ.: Մասնագիտությամբ մաթեմատիկոս է, ֆիզիկա-մաթեմատիկական գիտությունների թեկնածու:Աշխատում է ՀՀ Կրթության և գիտության նախարարության «Կրթական բարեփոխումների կենտրոնում», որպես առաջատար մասնագետ:

 

 

 

 

 

 

ՀԱՄԼԵՏ ԶԱՎԵՆԻ ՆԻԿՈԼՅԱՆ

Ծնվել է 1955 թվ.:

Մասնագիտության սննդի արդյունաբերության տեխնիկ- տեխնոլոգ է, սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերության տնօրեն:

 

 

 

 

 

 

ԶԱՎԵՆ ԲԵՆԻԱՄԻՆԻ ՊԼՈՒԶՅԱՆ

Ծնվել է 1944 թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ ֆիզիկոս է:

«Ազգային Միաբանություն կուսակցության» կողմից նշանակված է Հայաստանի Հանրապետության Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի անդամ:

 

 

 

 

 

 

ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ԿԱՐԱՊԵՏԻ ՍԵՄԵՐՋՅԱՆ

Ծնվել է 1953 թվ., կրթությունը՝ բարձրագույն, մասնագիտությամբ ռադիոէլեկտրոկապի ինժեներ է:

 

 

 

 

 

 

Արտաշես Գեղամյանի հաղորդումը ԱՄԿ 4-րդ համագումարում

31.10.2003

Մինչև բուն հաղորդմանը անցնելուն ուզում եմ յուրաքանչյուրս ապավինենք մեր հիշողությանը և մեկ անգամ ևս վեր հիշենք այն ամենը ինչ տեղի ունեցավ վերջին մեկ տարվա ընթացքում: Նպատակը մեկն է, որ զերծ մնանք բոլոր հնարավոր սխալներից, ինչը ցավոք սրտի պետք է խոստովանեմ «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» նախագահությունը, բոլորս թույլ էինք տվել: Սխալները անշուշտ ազնվության սխալներ էին: Անշուշտ դաշնակցին հավատալու սխալներ էին: Բայց այնուամենայնիվ հմուտ և կարգապահ կուսակցության համբավ ունենալը պարտադրում է մեզ քննադատորեն վերլուծել մեր անցած ճանապարհը, և որ ամենակարևորն է, պարզություն մտցնել բոլոր այն հարցերի շուրջ, որը թերևս հանգիստ չի տալիս շատ ու շատ մարդկանց:

Ի՞նչ տեղի ունեցավ վերջին մեկ տարվա ընթացքում:

Ինչպես հիշում ենք անցյալ տարի «Ազգային Միաբանություն կուսակցություն»-ը հայտարարությամբ հանդես եկավ ՀԺԿ և «Հանրապետություն» նորաստեղծ կուսակցության հետ: Այդ հայտարարության տեքստը ընթերցվեց «Հանրապետություն» կուսակցության անդրանիկ-հիմնադիր համագումարի ժամանակ, ընթերցումը հանձնարարվել էր ինձ: Բոլոր հնարավոր հարցերի մասին կար նախնական պայմանավորվածություն: Լիարժեք փոխըմբռնում: Եվ որ ամենակարևորն էր երեք կուսակցություններն էլ իրենց ղեկավարներով, իրենց ակտիվով համոզված էին, որ կկարողանան միավորված լինելով հանդերձ այս ապազգային իշխանությունների բեռը թոթափել հայոց պետականությունից, հայ ժողովրդի ուսերից: Բնականաբար ծայր աստիճան դյուրագրգիռ մոտեցում որդեգրեցին իշխանությունները: Եթե հիշում եք ցանկացած հեռուստաալիք միացնում էինք պախարակում էին մի կողմից Արտաշես Գեղամյանին, մյուս կողմից Ստեփան Դեմիրճյանին, Արամ Սարգսյանին, Ալբերտ Բազեյանին: Ասես թե հավաքական թշնամու կերպար էին ուզում ստեղծել մեզանից: Զանազան բանագնացներ եկան ու գնացին մեկ խնդիր հետապնդելով, որ դուք մենակ ավելի մեծ հաջողությունների կհասնեք, որ դուք մենակ ավելի ընդունելի կլինեք ժողովրդի կողմից: Համոզված եմ, որ նմանատիպ բանակցություններ վարել են նաև մեր դաշնակից երկու կուսակցությունների ղեկավարների հետ: Դա ավելի համոզեց մեզ, որ մենք ճիշտ ճանապարհի, ճիշտ ուղու վրա ենք:

Սակայն զարգացումները այլ կերպ ընթացան: Այն է, միացան ևս 13 զանազան կուսակցություններ, որոնց զգալի մասը, համոզված կարող եմ ասել, ազնիվ նպատակներ էին հետապնում, ազնիվ խնդիրներ էին իրենց առջև դրել և խնդիրները դյուրին դարձնելու համար գերադասեցին միանալ եռյակի հետ: Մշակվեց հայտարարության տեքստը, որը և ընթերցվեց: «Ազգային Միաբանություն կուսակցությունը թե այն ժամանակ, թե հիմա գտնում է, որ ազգին այս կամ այն անհատի շուրջը չի որ պետք է միավորել: Ազգին պետք է միավորել բոլորիս համար հասկանալի, հոգեհարազատ, ազգանպաստ ծրագրի շուրջը, որը մենք դրեցինք բանակցային ողջ գործընթացի առանցքում: Հրապարակ հանեցինք «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» կողմից մշակված «Հայաստանի Հանրապետությունում համընդհանուր ճգնաժամի հաղթահարման ծրագիրը» և աղերսելով իսկ անգամ դաշնակից կուսակցություններին. ներկայացնել իրենց դիտողությունները, ինչու չէ նաև այլընտրանքային ծրագրեր, որի արդյունքում կծնվեր մեկ միասնական ծրագիր, որը և կդարձնեինք հայ ժողովրդի սեփականությունը, այն դրոշը, որը վեր ծածանելով կազատվեինք այս կաշառված, կոռումպացված իշխանություններից: Իշխանությունները զգացին ու սարսափեցին ընդդիմադիր ճակատի միասնականությունից: Դրանից հետո զարգացումները գնացին և ընթացան չափազանց հետաքրքիր հունով: Հունվարի 15-ին 9 կուսակցություններ 16-ից (կրկնում եմ 9-ը 16-ից), որոշում կայացրեցին:

Եվ այսպես 2003թ. հունվարի 15-ին կայացած որոշումները՝ արձանագրություն թիվ 4 և արձանագրություն թիվ 5:

15 հունվարի 2003թ.

ք.Երեւան

Արձանագրություն թիվ 4

Հայաստանի ժողովրդահայրենասիրական ուժերի (Հայաստանի կոմունիստական կուսակցության, «Ազգային Միաբանություն» կուսակցության եւ «Սոցիալիստական Հայաստան» կուսակցությունների միավորման) քաղաքական խորհրդի որոշումը

Օրակարգ

2003թ. փետրվարի 19-ին կայանալիք ՀՀ նախագահական ընտրություններում Հայաստանի ժողովրդահայրենասիրական ուժերի նախընտրական դաշինքի միասնական թեկնածուի հաստատման մասին հարցը:

Լսեցին

Քննարկվող հարցի առնչությամբ առաջարկություններով ելույթ ունեցան Հայաստանի կոմունիստական կուսակցության կողմից Նորիկ Պետրոսյանը, Խորեն Սարգսյանը, Գագիկ Թադեւոսյանը, «Սոցիալիստական Հայաստան» կուսակցությունների միավորման անունից Ջորջ Հակոբյանը, Իշխան Թովմասյանը, Վարդան Խաչատրյանը, «Ազգային Միաբանություն» կուսակցության կողմից Ալեքսան Կարապետյանը, Սարգիս Մուրադխանյանը, ինչպես նաեւ «Սոցիալիստական Հայաստան» կուսակցությունների միավորման կողմից ՀՀ Նախագահի թեկնածու առաջադրված Գառնիկ Մարգարյանը եւ Հայաստանի կոմունիստական կուսակցության կողմից ՀՀ Նախագահի թեկնածու առաջադրված Վլադիմիր Դարբինյանը: Ելույթ ունեցողները պաշտպանեցին Հայկոմկուսի եւ «Սոցիալիստական Հայաստան» կուսակցությունների միավորման առաջարկությունը ՀՀ նախագահական առաջիկա ընտրություններում Հայաստանի ժողովրդահայրենասիրական դաշինքի միասնական թեկնածու հաստատել «Ազգային Միաբանություն» կուսակցության նախագահ Արտաշես Մամիկոնի Գեղամյանին:

Որոշեցին.

2003թ. փետրվարի 19-ին ՀՀ նախագահական ընտրություններում Հայաստանի ժողովրդահայրենսիրական ուժերի նախընտրական դաշինքի կողմից ՀՀ Նախագահի միասնական թեկնածու հաստատել ԿԸՀ-ի կողմից գրանցված, «Ազգային Միաբնություն» կուսակցության նախագահ Արտաշես Մամիկոնի Գեղամյանին:

Որոշումն ընդունվեց միաձայն:

Նիստի նախագահող, Հայաստանի Ժողովրդա-

հայրենասիրական ուժերի դաշինքի

համակարգող խորհրդի նախագահ՝                     Վլադիմիր Դարբինյան

Համանախագահներ՝                                              Գառնիկ Մարգարյան

Արտաշես Գեղամյան

Քաղաքական խորհրդի անդամներ՝                     Նորիկ Պետրոսյան

Խորեն Սարգսյան

Գագիկ Թադեւոսյան

Ջորջ Հակոբյան

Իշխան Թովմասյան

Վարդան Խաչատրյան

Ալեքսան Կարապետյան

Կորյուն Առաքելյան

Սարգիս Մուրադխանյան

15 հունվարի 2003թ.

ք.Երեւան

Արձանագրություն թիվ 5

Հայաստանի ժողովրդահայրենասիրական ուժերի  (Հայաստանի կոմունիստական կուսակցության, «Ազգային Միաբանություն» կուսակցության եւ «Սոցիալիստական Հայաստան» կուսակցությունների միավորման) քաղաքական խորհրդի որոշումը

Օրակարգ

2003թ. փետրվարի 19-ին կայանալիք ՀՀ նախագահական ընտրություններում Հայաստանի ժողովրդահայրենսիրական ուժերի նախընտրական դաշինքի ՀՀ Նախագահի միասնական թեկնածու Արտաշես Գեղամյանի նախընտրական շտաբի ձեւավորման մասին հարցը:

Լսեցին

ՀՀ նախագահական ընտրություններում Հայաստանի ժողովրդա¬հայրենասիրական ուժերի նախընտրական դաշինքի ՀՀ Նախագահի միասնական թեկնածու Արտաշես Գեղամյանի առաջարկությունը Հայաստանի ժողովրդահայրենասիրական ուժերի նախընտրական դաշինքի աշխատանքները կարգավորող նախընտրական շտաբի ձեւավորման մասին:

Արտահայտվեցին

Գագիկ Թադեւոսյանը, Գառնիկ Մարգարյանը, Վարդան Խաչատրյանը,    Ջորջ Հակոբյանը, Վլադիմիր Դարբինյանը:

Որոշեցին

1.հավանություն տալ Արտաշես Գեղամյանի առաջարկին՝ ՀՀ նախագահական ընտրություններում Հայաստանի ժողովրդահայրենասիրական ուժերի նախընտրական դաշինքի միասնական թեկնածուի նախընտրական շտաբի ղեկավար հաստատել Ալեքսան Կարապետյանին:

2. Հայաստանի ժողովրդահայրենսիրական ուժերի դաշինքի ՀՀ Նախագահի միասնական թեկնածուի նախընտրական շտաբի համանախագահներ հաստատել ՀԿԿ-ի նախընտրական շտաբի պետին եւ «Սոցիալիստական Հայաստան» կուսակցությունների միավորման նախընտրական շտաբի պետին:

Որոշումներն ընդունվեցին միաձայն:

Նիստի նախագահող, Հայաստանի Ժողովրդահայրենասիրական ուժերի դաշինքի համակարգող խորհրդի նախագահ՝ Վլադիմիր Դարբինյան

Համանախագահներ՝                                              Գառնիկ Մարգարյան

Արտաշես Գեղամյան

Քաղաքական խորհրդի անդամներ՝                     Նորիկ Պետրոսյան

Խորեն Սարգսյան

Գագիկ Թադեւոսյան

Ջորջ Հակոբյան

Իշխան Թովմասյան

Վարդան Խաչատրյան

Ալեքսան Կարապետյան

Կորյուն Առաքելյան

Սարգիս Մուրադխանյան

 

Որոշումները ընդունվեցին միաձայն: Որից հետո թևակոխեցին բուն նախագահական ընտրությունները: Որոշումները ստորագրողներից 2-ը նույնպես նախագահի թեկնածուներ էին: Թվում է թե իրենք անվերապահորեն տեր կկանգնեն իրենց իսկ կողմից ընդունված որոշմանը: Իրենց իսկ կողմից ստորագրված որոշմանը: Եվ ոչ մի հեռուստաելույթում, որը հավասարաչափ բաշխված էր նախագահի բոլոր թեկնածուների համար, մեկ անգամ չհնչեցվեց Ա.Գեղամյանի անունը: Մեկ անգամ կոչ չարվեց իրենց շարքերին, որ սատարում ենք Գեղամյանին, որոշում ենք կայացրել: Ավելին մինչև ընտրությունների օրը Կոմկուսի երկրորդ քարտուղար Սանատրուկ Սահակյանը այդպես էլ ասեց. նման որոշման մասին տեղյակ չեմ: Բուն ընտրությունների օրը մենք ականատես եղանք, որ նույն կոմկուսի կենտկոմից զանգ էին տալիս տարածքային կազմակերպություններ և հորդորում ձայները տալ ուրիշին: Ի՞նչ սխալ էի գործել, քննադատության սո՞ւրն էր բթացել: Իհարկե ոչ: Ասեմ ավելին: Մյուս ուժի կողմից հեռուստաեթերով նախավերջին օրը ձայնը տրվում է մարդու, որը դարձյալ այստեղ ստորագրել է և նա նույնպես կոչ է անում ձայնը տալ մեկ այլ թեկնածուի: Իսկ ի՞նչ, սրանք պատահականություններ էին: Իհարկե, ոչ: Իհարկե պատահականություններ չէին: Պարզապես իրենք ճշգրիտ կերպով գիտեին, որ Գեղամյան Արտաշեսը խամաճիկ չի եղել և չի էլ կարող դառնալ: Որովհետև իրենք գիտեին ինչ է նշանակում «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» կուռ շարքերը, ինչ է նշանակում լինել վճռական մինչև վերջ պայքարելու հաղթանակի հասնելու նպատակով: Որովհետև եղել էր Ա.Գեղամյան-Ս.Սարգսյան հարցազրույցը հեռուստաեթերով և սնանկ դարձան իշխանության գաղափարախոսները: Ահա այստեղ է, որ 16 ներթափանցաց որոշակի ուժեր կարողացան ցավոք սրտի իրենց ուղտադրոժ գործողություններով պայքարը մասնատել երկու մասերի: Իսկ ամենազարհուրելին այն էր, որ ընտրությունների նախորդ օրը գրեթե բոլոր շրջաններ զանգեր գնացին, ուր հայտարարվում էր, որ Ա.Գեղամյանը իր թեկնածությունը հանել է, և որ ձեր ձայները չկորչեն, անպայման տվեք ընդդիմադիր այլ թեկնածուի օգտին: Սա է իրականությունը: Եթե սրան գումարելի դարձնենք 150 հազար թռուցիկները, որոնք տարածվեցին հանրապետությունով մեկ, ուր ուղղակիորեն ասվում էր, որ Ա.Գեղամյանը հանել է թեկնածությունը: 150 հազար թռուցիկներ. դաբոններով էին բերում մեր շտաբ: Սկզբից, միամիտներս, կարծեցինք իշխանությունների դավադրությունն է: Ավաղ, համոզվեցինք որ ոչ: Ահա սա է ճշմարտությունը: Ահա սա է իրականությունը: Ասեմ ավելին: Հենց նույն փետրվարի 19-ին, երբ արդեն իսկ ակնհայտ էր, որ իշխանությունները կոպտորեն ոտնահարում են Հայաստանի Հանրապետության թե Սահմանադրությունը, թե «Ընտրությունների մասին» օրենքը, նախագահի 6 թեկնածուներ ստորագրեցին հայտարարության տակ, ուր ուղղակիորեն, վերջին նախադասությունը ընթերցեմ. « ... Այս ամենը ցույց է տալիս, որ ընտրությունների ընթացքը միտումնավոր խեղաթյուրվել է և նրա արդյունքները չեն կարող ճանաչվել օրինական»: 6 թեկնածուներ ստորագրեցին, ժամը 17-ին Ա.Արշակյանը հասցրեց Կենտրոնական Ընտրական հանձնաժողով: Եվ ինչ եք կարծում, մեկ ժամ հետո սա էլ փոխվեց: Բնականաբար իշխանությունների համար ակնհայտ էր, թե այն ժամանակ, թե հիմա, որ մենակ Ա.Գեղամյանը հանկարծ երկրորդ փուլ չանցնի: Որովհետև Ա.Գեղամյանի վրա ազդել կարող է միայն իր կուսակցությունը, կարող է միայն իր ժողովուրդը: Իսկ կուսակցությունը և ժողովուրդը պահանջում էին իշխանափոխություն: Փետրվարի 25-ին ԱՄԿ-ի խորհուրդը ընդունեց հայտարարություն, ուր գնահատական տալով փետրվարի 19-ի նախագահական ընտրություններին, ուղղակիորեն հիմնավորեց անհրաժեշտությունը չմասնակցելու երկրորդ փուլին, որով կվիժեցվեր նաև առաջին փուլը: Մինչև մարտի 2-ը կամ ու կացի մեջ էին: Հետո, բոլորիս համար անհասկանալի ճնշումների արդյունքում գնացին երկրորդ փուլ և տեղի ունեցավ այն ինչի ականտեսը մենք եղանք: Այն է՝ վավերացվեց առաջին փուլի արդյունքները: Եթե գնում ես երկրորդ փուլ, կնշանակի դու ճանաչում ես առաջին փուլի արդյունքները: Տրամաբանական հարց է ծագում, իսկ ինչի չմասնակցեցինք հանրահավաքներին: Եվ պատասխանը շատ կտրուկ և հստակ տրվեց: Կային ուժեր, որոնց պետք էր, որ ամեն գնով Հայաստանի Հանրապետությունում արյուն թափվի, որ հետագայում անպայմանորեն կվերագրվեր ընդդիմադիր ուժերին ընդհանրապես, որովհետև փետրվարի 19-ից հետո ոչ մի միջազգային կազմակերպություն դեռ պաշտոնապես իր գնահատականը չէր տվել: Դեռ ոչ մի հայտարարություն չէր արվել: Այսինքն մեր ցանկացած գործողություն արդեն կդիտարկվեր հակասահմանադրական և կճնշվեր ամենայն դաժանությամբ: Մեզ դեռ բան կպատահեր, թողնենք մի կողմ: Բա էն ժողովո՞ւրդը ինչ մեղք ուներ: Բա էդ մարդիկ ինչ մեղք ուներին, որոնք համոզված կարող եմ ասել, ոտնատակ կարվեին: Այսօր անցել է ժամանակ ասեմ, որ կրկեսի մոտ տեղակայված էր Ղարաբաղից բերված հատուկ գունդ: Ահա թե ինչ ողբերգություն էին ուզում պատրաստել իշխանությունները: Ահա թե ինչ էին մտադիր անել, որը մենք կանխեցինք, բնականաբար տալով շատ ավելի խիստ գնահատականներ: Անցան նախագահական ընտրությունները, մեջտեղ եկան Ազգային Ժողովի ընտրությունները: Քանիցս հեռուստաեթերով իշխանություններին ասվել էր, որ անգամ իսկ կեղծված առաջին փուլի արդյունքում Հայ ժողովրդի 51% դեմ է եղել գործող նախագահին, որովհետև Քոչարյանին նկարել էին 49 %: Ընդդիմադիր թեկնածուները հավաքական առումով 51% ձայն էին հավաքել: Ուստի դարձյալ զերծ մնալով քաղաքացիական սրումներից, որը բացարձակապես ձեռնտու էր միայն ու միայն թե թշնամուն, թե իշխանություններին, ասացինք օրենսդիր իշխանությունում մեծամասնությունը, ինչպես ժողովրդի կամքն է դա ապացուցել և թելադրել, պետք է պատկանի միայն և միայն ընդդիմադիր դաշտին, որ ընդդիմությո՛ւնը պետք է ձևավորի ԱԺ ղեկավարությունը և կառավարությունը, որը կհակակշռի հակաօրինական Ռ.Քոչարյանի իշխանությանը: Միայն այս պարագայում ժողովուրդը իրեն սեփական երկրում վտարանդի չի զգա, սեփական երկրում պարտված չի զգա: Ասես թե սկզբից հակված էին, որ այդ չափ չկեղծեն ընտրությունների արդյունքները: Ասես թե գիտակցում էին, որ բացի այդ անիծյալ աթոռից, որի համար իրենք պատրաստ են արյուն թափել, կան նաև ուրիշ պետական նշանակություն ունեցող վեհ սրբություններ: Ամեն ինչ շարունակվեց մինչև մայիսի 23-ը: Ընտրություններից երկու օր առաջ դարձյալ այդ մեքենան, որի մաեստրոն է Ս.Սարգսյանը գործի դրվեց: Դարձյալ համընդհանուր կեղծիքներ, դարձյալ օրենքի համընդհանուր աղաղակող ոտնահարումներ, որի արդյունքում ունեցանք այն, ինչ որ ունենք: Այս պարագայում, բնականաբար, պետք է ձայն հանվեր: Բոլոր հնարավոր լծակները պետք է մենք օգտագործեինք, որ համաշխարհային և միջազգային հանրությանը ասեինք, որ ՀՀ-ում ինչ կարգի անօրինականություններ են տեղի ունենում: Հնարավորություն ստեղծվեց և ոչ միայն ինձ համար: Ես մասնավորապես ԵԱՀԿ Խորհրդարանական վեհաժողովում ելույթ ունեցա: Ըստ որում ելույթ ունենալ պլենար նիստի ժամանակ, երբ 56 երկրներից ընդամենը ձայն տվեցին 32 երկրների ներկայացուցիչների, այն էլ Հայաստանից երկու հոգու: Մեկը պատվիրակության ղեկավարին, որը իշխանության գովքն էր անում, և մյուսը՝ ընդդիմության ներկայացուցչին: Եվ քար լռությամբ 56 երկրների պատվիրակներ լսեցին այդ զեկուցումը: Բարեկամներիցս ոմանք ասացին մի քանի օր ուշ արի Երևան, որովհետև սրանց ոնց որ տոկին են խփել: Տեղ չեն գտնում իրենց, արդեն Ա.Գեղամյանին դավաճան են հանում, որ Ա.Գեղամյանը Ռոտերդամի ԵԱՀԿ Խորհրդարանական վեհաժողովում հանդգնել է ասել, որ ՀՀ-ում իշխանությունները զավթված են Քոչարյան-Սարգսյան տանդեմի կողմից: Էլ ինչ պիտակ ասես չպիտակավորեցին: Ասում էին Ազգային Միաբանությունը կեղծ ընդդիմություն է: Տնաշեններ ամբողջ աշխարհի առաջ ասացի. գող ու ավազակ են, իշխանությունը զավթել են, էլի կեղծ ընդդիմություն է: Ի՞նչ է, կարծում եք պատահականություն է: Իհարկե ոչ: Պարզապես իրենք գիտեն «Ազգային Միաբանություն կուսակցության» ցանկացած անդամի խոսքի ուժգնությունն ու համոզչությունը և բնականաբար իրենք ուզում էին մեր ձեռքերով այս համաժողովրդական վերելքը, ցասումը, բողոքը հակասահմանադրական հունը ուղղել, որ հետո քաոսային վիճակ ստեղծեն Հայաստանի Հանրապետությունում, և ահա այստեղ է, որ նախորդ իշխանությունները սպիտակ բաճկոնով գան ու ասեն. տեսնում եք մեր օրոք արյուն հո չթափվեց: Ահա սա է իրականությունը, սա է ճշմարտությունը: Առավել ևս արդեն բոլոր այս գործողությունները, որոնք իրականանում են ներկայումս քաղաքական դաշտում, խոսում և համոզում են, որ պարոն Քոչարյան-Սերժ Սարգսյան տանդեմը ամեն կերպ կցանկանա իրենցից հետո կամ Ս.Սարգսյանը դառնա նախագահ, կամ որևէ դրածո, կամ էլ թե չէ իշխանությունը հետ վերադարձնեն Լ.Տեր-Պետրոսյանին: Սա է իրենց սցենարը: Այդ սցենարի առաջ կանգնած է Ազգային Միաբանությունը, որովհետև այդ սցենարի մասին հրապարակայնորեն ասվում է, որովհետև այսօր կոչերով հանդես ենք գալիս քաղաքական դաշտի ցանկացած ուժի ասելով, որ Դուք մնայուն եք հայոց հողի վրա, իշխանությունը զավթածներն են գնացող: Այստեղ հարց առաջացավ, իսկ անցած ժամանակահատվածում Ազգային Միաբանություն կուսակցությունը միջազգային ասպարեզում ինչ է արել Հայաստանում ստեղծված իրավիճակին իրազեկ պահելու համար: Վերանանք իմ անձից, իմ անձի գործոնից: Բայց Եվրոպայի անվտանգության և համագործակցության կազմակերպության խորհրդարանական վեհաժողովի ամբիոնից ուղղակիորեն հնչեցվել է այն միտքը, որ լինի դա ԵԱՀԿ-ն, լինեն ուրիշ մեծ հեղինակություն ունեցող երկրներ, ասես թե ձայն-ձայնի էին տվել և շահագրգռված էին, որ Հայաստանի Հանրապետությունում ձևավորվի ոչ լեգիտիմ իշխանություն: Որովհետև ոչ լեգիտիմ իշխանությունների վրա ազդելը չափազանց հեշտ է: Իսկ դա հրեշավոր երանգներ է ստանում, երբ մենք բոլորս մտովի հիշում ենք թե ինչ վիճակում է Հայաստանի Հանրապետությունը, երբ մենք գիտակցում ենք, որ առկա է Արցախի հիմնահարցը: Եվ բացարձակապես պատահական չէր, որ հենց այդ նույն իշխանությունները, նույն երկրները, մատների արանքով մոտիկացան վերջերս Ադրբեջանում անց կացված նախագահական ընտրություններին: Իսկ պատճառը ո՞րն էր: Այն, որ դեռ երկու տարի առաջ Փարիզում և Քի Վեսթում արդեն իսկ Ռ.Քոչարյան-Հ.Ալիև պայմանավորվածություն կար, բնականաբար Մինսկի խմբի եռանախագահող երկրների անմիջական հուշելու պարագայում, որ պետք է ստորագրվի Արցախի հարցը: Պարզապես երկու երկրների նախագահները խնդրել էին համանախագահող երկրներին, որ առջևում նախագահական ընտրություններ են, թե՛ Հայաստանում, թե՛ Ադրբեջանում: Նախագահական ընտրություններն ավարտվեցին, Ադրբեջանը շարունակում է Հ.Ալիևի կուրսը, մեզ մոտ Ռ.Քոչարյանի կուրսը և վերահաս վտանգ է սպառնում բոլորիս: Այն է, այդ ազգադավ որոշումը դրվելու է բանակցային սեղանի վրա: Այս պարագայում ինչ պետք է անեն իշխանությունները: Չէ՞ որ Լ.Տեր-Պետրոսյանին պաշտոնազուրկ արեցին նահանջողական քաղաքականություն վարելու համար: Մինչդեռ այն ժամանակվա բանակցային մեկնարկային իրավիճակը եթե համեմատում ենք ներկայիս իրավիճակի հետ, զգալի հետնահանջ է ապրել: Եվ դա ձեզ ասում է մի մարդ, որ անողոք կերպով քննադատել է նախորդ իշխանություններին: Բայց ճշմարտությունը դա է ապացուցում: Ուստի ինչ պետք է անեն, ոնց պետք է խոստումների տակից դուրս գան: Բա Փարիզում Ֆրանսիայի ամենից բարձր պարգևը տվեցին՝ պատվո լեգիոնի շքանշանակիր դարձրեցին: Էդ ինչի՞ համար, կարող է ե՞ն պարողին խանգարող հանգամանքների անեկդոտը լավ պատմեց, դուրները եկավ, մեդալը կախեցին: Իհարկե ոչ: Հիմա հատուցման ժամն է եկել, հիմա ինչ պետք է անի: Մի քանի տարբերակ կա, որոնց մասին հրապարակայնորեն ասել եմ: Տարբերակներից մեկը նա է, որ առաջիկայում կփորձեն շատ հայանպաստ հայտարարություն ծնել. այն է ԱԺ-ում ներկայացված քաղաքական ուժերի կողմից: Թվում է թե ինչ վատ է: Եվ հետո այդ հայտարարությունը ունենալով Ռ.Քոչարյանը բանակցային գործընթացին կասի. խնդրեմ, տեսեք անգամ ինձ սատարող կուսակցությունները ընդդիմության հետ մեկտեղ անընդունելի են դարձնում այն առաջարկները, որոնք մշակվել էին թե Փարիզում, թե Քի Վեսթում: Է հա, հանուն Ղարաբաղի մի քիչ էլ դիմանայինք: Բայց հետո՞: Այսինքն հավերժացնենք ապօրինի իշխանություններին, որոնք Ղարաբաղի քողի, Ղարաբաղի դրոշը ծածանած բոլորիս սիրտը գերեցին, հետո եկան բոլորիս սրտի մեջ սուր մտցրին, խնդիր ունենալով միայն ու միայն հարստանալ: Ցանկացած խանութ գնացեք, որը քիչ թե շատ շնչում է, տերերից մեկը Ղարաբաղից է եկել: Էս բոլորը տարեք Արցախում դրեք: Մենք էլ իմանանք, որ դուք իրոք նվիրյալներն եք Արցախյան հողի: Այո, այնտեղ հարստացրեք: Մեր Արցախն է, հարստացրեք այդ հողն ու ջուրը, և հետո ձեր իսկ հարստությանը տեր կանգնեք:

Ճանապարհը սա է, բնականաբար այդ ճանապարհը անընդունելի է:

Երկրորդ ճանապարհը երկրում վիճակի ապակայունացումն է: Վիճակի ապակայունացումը թերևս դարձյալ իրենց հնարավորություն կտա զբաղվել քաղաքական դեմագոգիայով: Այն է. երկրում վիճակը հանգստացնենք, որից հետո նոր անդրադառնանք այդ պայմանագրերին: Թվում է թե այո Արցախի խաթր կարելի է դրան էլ գնալ: Բայց մինչև երբ: Չէ որ զուգահեռաբար, այսօրվա դրությամբ, մեր տարածաշրջանում իրականացվում են անասելի մեծ տնտեսական նախագծեր, ընդհանուր արժողությամբ 7 միլիարդ դոլարին համարժեք: Բաքու-Թբիլիսի-Ջեյհան, Բաքու-Թբիլիսի-Էրզրում նավթամուղը և գազամուղը: Միայն Վրաստանը շահագործումից տրանզիտի համար տարեկան կտրվածքով 1 միլիարդ դոլարի համարժեք մաքուր եկամուտ է ստանալու: Ես ինչու եմ Վրաստանը հիշատակում: Ադրբեջանի մասին էլ չենք խոսում: Այն պարզ պատճառով, որ եկամուտի հիմնական աղբյուրը դառնալու է այդ նավթամուղը: Տնտեսությունը ամբողջությամբ պայմանավորված է լինելու այդ նավթամուղի շահագործմամբ: Այն է՝ տվյալ երկրի բարեկեցությունը և քաղաքական կայունությունը դարձյալ պայմանավորված են լինելու այդ կառույցներով: Այսինքն Ադրբեջանը և Թուրքիան կկարողանան իրենց կամքը փաթաթել և պարտադրել Վրաստանի ցանկացած իշխանության վզովը և սա ակնհայտ ճշմարտություն է, ակնհայտ փաստ: Իսկ ինչ եք կարծում Թուրքիան և Ադրբեջանը Վրաստանին ի՞նչ են պարտադրելու: Հայաստանի բլոկադա, մեկուսացում: Մեր հույսը կմնա 46 կմ երկարությամբ հայ-պարսկական սահմանը: Մինչդեռ հենց այդ սահմանի շուրջն է այն բոլոր քաղաքական վիճաբանությունները և առանց թաքցնելու ասենք հոկտեմբերի 27-ի սպանությունները: Եվ այս բոլորը երբ գիտակցում ես, և տեսնում ես թե իշխանությունները ինչով են զբաղված, ինչ բանսարկություններ են անում, մնում ես ապշած: Միթե իրենք չեն գիտակցում թե ինչ են անում: Միթե իրենք առաջնորդվում են ավետարանական հին դատապարտված ասացվածքով. մեզանից հետո թեկուզ ջրհեղեղ: Այս բոլոր վտանգները երբ զգում ես, բնականաբար պետք է քո մեջ ուժ գտնես, բնականաբար պետք է միաբանվես: Պետք է անպայմանորեն գտնես այն փրկօղակը, գտնես այն փրկարար գաղափարը, որը կհամախմբի հերթական անգամ հայ ժողովրդին այդ գաղափարի շուջ և ոչ թե անպտուղ զանազան հանրահավաքների շուրջ, որից հետո ժողովուրդը ցավոք սրտի երբ ոչ մի ծրագիր հրապարակ չեն բերում, խոր հիասթափություն և հուսալքություն է ապրում: Ահա սա է, որ ցանկացած քաղաքական ուժի հետ, անկախ նրանից թե, որը ինչ դրսևորում և վարքագիծ է ունեցել մեր հանդեպ, մենք պատրաստ ենք համագործակցել հանուն այն գաղափարի, որը այսօր դրված է մեր ժողովրդի առջև: Հանուն իշխանափոխության: Սա է մեր պատասխանը ընդդիմադիր դաշտի բոլոր կուսակցություններին: Երկու խոսք տնտեսության մասին: Ցավոք թմբկահարում են իբր երկանիշ տնտեսական աճ համախառն ներքին արդյունքի, մյուսը, մյուսը: Բորից շատ ուրախացողը մենք կլինեինք: Բայց չկա այդ աճը: Հակառակը գնալով թաղվում է երկիրը կոռուպցիայի մեջ: Եվ կարգախոս չէ: Հասարակ, ընդամենը մի ցուցանիշ բերեմ: Այսօրվա ՀՀ-ում հարկային եկամուտները կազմում են համախառն ներքին արդյունքի ընդամենը 15%: Համեմատության համար ասեմ ձեզ, որ այդ նույն ցուցանիշը Եվրոմիության երկրներում տատանվում է 36-ից 49%: Կնշանակի տնտեսության առնվազն ինչքան ջրի երեսում կա, 2,5 անգամ ավել ստվերում է: Իսկ ինչպես է ստացվում, որ մի բուռ Հայաստանում, երբ հարևանդ փռշտում է մենք մեր տանը առողջություն ենք ասում, հանկարծ այդքան թալանում ու գողանում են, էս երկիրն էլ, պետությունն էլ բացարձակապես անտեղյակ են: Է, գողացողը իրենք են: Հիմա էլ առանց անհարմար զգալու օրենքի նախագծեր են Ազգային Ժողով իջեցնում կաշառակերության և կոռուպցիայի դեմ պայքարելու մասին: Գլխավոր կաշառակերի քավորը Ռ.Քոչարյանն ու Ս.Սարգյանն են: Քավորներին «անաֆեբիայի» ենթարկենք կաշառքը կվերանա ՀՀ-ում:

Այսօր առանձնահատուկ ուզում եմ ձեզ ասել՝ միջազգային կազմակերպությունները, խոշոր երկրները գիտակցում են, որ այո, ՀՀ-ում անհրաժեշտ են ժողովրդավարական փոփոխություններ: Եվ դրա ամենավառ ապացույցն է այն հրապարակումները, որոնք տեղ են գտել մասնավորապես Ամերիկյան «Նյու-Յորք Դեյլի Նյուզ» շաբաթաթերթում, որոնք տեղ են գտել մասնավորապես «Նեզավիսիմայա Գազետա» շաբաթաթերթի 30.10.2003թ. համարում: Ես միայն վերջինիս վերնագիրը ընթերցեմ (որ չափազանց արդիական է, և կարծես թե պաշտպանվում է համապատասխան երկրների կողմից) “Роберт Кочарян нелегитимен, он должен уйти”: Մի ամբողջ հարցազրույց, որ բոլոր այս արածների մասին շատ համառոտ ասված է: Շատ համառոտ ասված է նաև այն բանի մասին, որ իրենք դավադրություններին մասնակից են դարձնում պետական հիմնարկները: Երբ տեսնում են, որ այս կամ այն ձեռներեցը դրսևորում է ինքնուրույնություն, չի ուզում այդ գայլային ոհմակի օրենքներով շարժվի, այլ շարժվի միայն ու միայն ՀՀ օրենքներով, սկսվում են զանազան հետապնդումներ:

Երբ տեսնում են, որ մեր հայրենակիցները դրսից սատարում են ընդդիմությանը, որոնք ՀՀ-ում ունեն հարազատներ, որոնք ոչ մի պարագայում չեն լքի հայրենիքը, քանի որ այստեղ ունեն հարազատների շիրիմներ, այստեղ ունեն իրենց եկեղեցին, իրենց լեզուն, իրենց խոսքը ասելու հնարավորություն, օգնում են ընդդիմությանը և ինչ եք կարծում: Դանոսներ են գրում 37 թվականի նման: Մասնավորապես դա եղավ նախագահական ընտրությունների ժամանակ: Գրում են, որ ռուս բիզնեսմենները, սատարում են Հայաստանում ապակայունություն սերմանող քաղաքական ուժերին: Ապակայունություն սերմանողն էլ «Ազգային Միաբանություն կուսակցությունն» է, մասնավորապես՝ Արտաշես Գեղամյանը, որովհետև այն ժամանակ կուսակցությունը ինձ էր նախագահի թեկնածու առաջադրել:

Ներ են քաշում կենտրոնական բանկը իրենց վայրագ գործարքների, մինչդեռ դա հակացուցված է «Կենտրոնական բանկի մասին» ՀՀ օրենքով: Այստեղ Գյումրիի մեր ժողովուրդը չի թողնի, որ ես ապատեղեկացնեմ: Դեռ տարի ու կես առաջ նախագահական ընտրությունների նախաշեմին Գյումրիում չափազանց ջերմ հանդիպում եղավ գյումրեցիների հետ: Այն ժամանակվա մեր տարածքային կազմակերպության նախագահն էլ բավականին սկզբունքային ելույթ ունեցավ: Ինչ եք կարծում, անցնում է մեկ շաբաթ գալիս ասում է. դատի են ինձ տվել Շիրակինվեստ բանկի, արդեն սնանկ ճանաչված բանկի համար: Ուրիշը սնանկացրել է, իրեն տարել են, որ գյումրեցիների հետ լեզու գտնի, հանգստացնի, որ կամաց-կամաց գողացված փողերը վերադարձնեն: Ո՞վ է դատի տվել, Կենտրոնական բա՞նկը: Հետաքրքրվում ենք, բան չկա այնտեղ: Ասում ենք դատի են տվել չլինի նրա համար, որ քաղաքապետի ընտրություններ են լինելու Գյումրիում և հավանական թեկնածուներից մեկն էլ նա է: Եվ ինչ եք կարծում, համոզեցին: «Ազգային Միաբանություն կուսակցություն»-ից դիմում տվեց դուրս եկավ: Առաջ քաշեցին, մարզային կառույցում վարչության պետ նշանակեցին, դատի մասին մոռացան: Զենք դարձրեցին Կենտրոնական բանկը էս մարդու նկատմամբ:

Հարց է առաջանում, եթե այդքան սկզբունքային եք հարգելի Կենտրոնական բանկի ներկայացուցիչներ, բա էդ ինչի դատի չտվեցիք: Ինչի դատի չտվեցիք այն մարդկանց ովքեր իրեն այդ պաշտոնը տվեցին, եթե նա քրեօրեն պատժվող մարդ էր: Նույնը եղավ Էկոնոմինվեստ բանկի հետ: Տարոն Սահակյանը պատգամավոր էր ընտրված նախորդ ընտրությունների ժամանակ: Երկու անգամ քննադատեց բարքերը, որ տիրում է Կենտրոնական բանկում, բանկը սնանկ ճանաչեցին: Ավելի խայտառակ, վայրագ կերպով վարվեցին Երևանկերդիտի հետ: Եվ պատճառը մեկն էր՝ Երևանկրեդիտի տնօրենների խորհուրդը սնանկ վիճակում բանկը ընդունեց, հսկայական ծախսեր արեց, ոտքի էր կանգնեցնում, բայց ստրուկ չուզեցավ դառնալ այդ մարդը: Այդ մարդը պարզապես տղամարդ մարդ էր: Արդյունքում ամեն ինչ արեցին, որ սնանկ ճանաչվի բանկը և այդ մարդու հարստությունը, որը Ռուսաստանում բիզնեսով զբաղված ժամանակ էր ձեռք բերել և այստեղ գործարաններ էր գնել, աշխատացնում էր, շան մսի գնով վաճառեցին իրենց յուրայիններին:

Ես պատահական չէ, որ սա հիշում եմ, որովհետև, ցավով եմ ասում, Հայերի համաշխարհային կազմակերպության հիմնադիր համագումարին խնդրեցին իրենց անունները հնչեցնեմ և ասեմ, թե կողոպուտի են ենթարկել իրենց հայաստանյան իշխանությունները: Բնականաբար ներողություն իրենցից հայցեցի, որ այդ համագումարը այն տեղը չէ, որ նրանցից խոսեմ, բայց խոստացա, որ առաջիկայում Ազգային Միաբանություն կուսակցության համագումարի ամբիոնից կասեմ, որ իրենց կողոպտել են: Մասնավորապես. Հովհաննիսյան Ռազմիկին, Հովհաննիսյան Լևոնին, Չիչակյան Ռոբերտին, Դուբինսկայա Նատալիային, Պոպով Կիրիլին, Միխայլով Իգորին, ռուս գործարարների: Իսկ ինչ եք կարծում, պատահական է ՌՈՒՍԱԼ-ը դադարեցրել ԿԱՆԱԶ-ի ֆինանսավորումը, իհարկե ոչ: Գործարար աշխարհը շատ նրբին կերպով զգում է այս ամենը: Իսկ ինչու են այդպես անում: Այդպես անում են, որ իրենց գավառական կոչը կյանքի կոչեն: Այսինքն իրենց դեմ խաղ չկա: Ուրեմն ուզում եմ ասել, որ ամենամեծ խաղը հենց իրենց դեմ է: Եթե իրենք կարծում են խաղ չկա և կիրառում են ղումարի ասպարեզում, մենք քաղաքական ասպարեզում ասում ենք, ոչ թե խաղալու ենք, տապալելու ենք ձեր ապազգային իշխանությունը և դրա գրավականը մեր կուսակցությունն է:

Առաջիկայում, համոզված կարող եմ ասել, որ այս իշխանությունները ամենատարբեր հերյուրանքները կսկսեն տարածել Արտաշես Գեղամյանի մասին: Սկզբից ասեցին, Սերժն ու Ռոբերտը 3 միլիոն են տվել, Մոսկվայում դարձրեցին 5 միլիոն, բա ինչի չես կիսվում: Տեսան այդ խաղը չի անցնում, որովհետև 5 միլիոն եթե տալիս են ԵԱՀԿ Ռոտերդամի վեհաժողովուն ցեխի հետ չես հավասարեցնում: Ապատեղեկատվություն, հերյուրանք, լուտանքներ: Մեր գործընկերների հետապնդում: Արժանավոր մարդկանց պիտակավորում: Ահա այն զինանոցը, որով առաջնորդվում են այսօրվա իշխանությունները: Բնականաբար, այդ զինանոցը արդեն իսկ սպառել են, այնտեղի առկա բոլոր փամփուշտները քաղաքական առումով բացարձակապես արժեք չունեն: Իսկ ինչ վերաբերում է ֆիզիկական առումով՝ իրենք սպանություններ կազմակերպելու լիմիտը սպառել են:

Օգտվելով առիթից ուզում եմ ասել բոլորիդ: Հայաստանի Հանրապետությունում թե Ա.Գեղամյանը, թե իմ տեղակալները, թե մեր նախագահության անդամները թշնամի չունենք: Մենք ոչ մեկին չենք քցել իրենց տերմինաբանությամբ ասած: Ավելին ուզում եմ ասել, որ թշնամիներ չունեմ նաև ԱՊՀ երկրներում, նույն Մոսկվայում, Ս.Պետերբուրգում: Նույնն էլ արտասահմանում, որովհետև ամենատարօրինակ պայմաններում արդեն մեր ձեռներեցների, Ազգային Միաբնություն կուսակցության լավ բարեկամներին կամ հետապնդում են, կամ ֆիզիկապես ոչնչացնում են արտասահմանում: Մասնավորապես վերջին իրադարձությունները կապված և պայմանավորված երկու հիասքանչ մարդկանց՝ Դիոնիս Մարգարյանի և Վանուշ Թորոսյանի սպանությունների հետ, որոնց մասին ոչ մի արձագանք այստեղ: Բացարձակապես:

Ուրեմն ինչ աստիճանի են թուլացել, ուրեմն ինչ աստիճանի են զգում, որ հողը այրվում է իրենց ոտքերի տակ, որ զարմանալի պարագաներում այդպիսի իրադարձություններ են տեղի ունենում:

Մեր դրոշի վրա գրված է Ազգային Միաբանություն:

Ազգային Միաբանությունը փամփուշտով կանխել չի կարելի: